“Όταν ο άνθρωπος είναι νέος, γεμάτος σφρίγος και υφίσταται γρήγορη διανοητική ανάπτυξη, αντιμετωπίζει τόν κίνδυνο νά καταστεί φιλόδοξος και νά μή σκέπτεται παρά μόνο τόν εαυτό του. Αν τά κοσμικά του σχέδια στεφθούν μέ επιτυχία, κινδυνεύει τότε νά συνεχίσει σέ μιά κατευθυντική γραμμή πού οδηγεί στήν πώρωση τής συνείδησης και στήν αναξιότητα τής ορθής εκτίμησης του έξοχου του χαρακτήρα. Όταν οι περιστάσεις ευνοούν αυτου του είδους τήν εξέλιξη, τότε η επακολουθούσα πρόοδος βαίνει σέ φορά αντίθετη απ’ ο,τι υποδεικνύει ο λόγος του Θεού. ΠΧ 26.1
Μεγάλη ευθύνη βαρύνει τούς γονείς κατά τά μεταπλαστικά χρόνια του χαρακτήρα τών παιδιών τους. Αποτελεί μέλημά τους νά περιβάλλουν τούς νέους μέ τίς κατάλληλες εκείνες ηθικοπλαστικές αρχές πού θά τούς εφοδιάσουν μέ τήν ορθή αντίληψη τών αξιών τής ζωής και μέ τήν πραγματική τής ζωής επιτυχία. Αντ’ αυτού όμως, πόσοι γονείς θεωρούν πρώτιστο καθήκον τους νά εξασφαλίσουν τά παιδιά τους μέ τά πλούτη του κόσμου. Μ’ αυτόν τόν αντικειμενικό σκοπό κάνουν τήν εκλογή όλων γενικά τών γνωριμιών τους. Πολλοί γονείς προτιμούν νά ζουν στίς μεγαλουπόλεις εκθέτοντας τά παιδιά τους στή σφαίρα τής κοσμικής κοινωνίας. Τό περιβάλλον πού τά πλαισιώνει τά οδηγεί πρός τήν κοσμικότητα και τήν υπερηφάνεια. Μέσα σέ μιά τέτοια ατμόσφαιρα η ψυχή και ο νους μένουν υποανάπτυκτα. Τά υψηλά και ευγενή ιδανικά τής ζωής χάνονται από τόν ορίζοντα. Τό προνόμιο του νά λογίζονται παιδιά του Θεού, κληρονόμοι τής αιωνιότητας, ανταλλάσσεται μέ τά πρόσκαιρα κέρδη. ΠΧ 26.2
Πολλοί γονείς σκέπτονται νά κάνουν τά παιδιά τους ευτυχισμένα μέ τό νά ικανοποιούν τήν αγάπη τους γιά τίς διασκεδάσεις. Τούς επιτρέπουν νά επιδίδονται μέ πάθος στόν αθλητισμό, νά παίρνουν μέρος σέ κοσμικές συνανατροφές και τούς εφοδιάζουν μέ χρήματα πού τά χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα στήν επίδειξη και στή φιλαρέσκεια. Όσο περισσότερο υποθάλπεται η φιληδονία, τόσο σφοδρότερη γίνεται. Τό ενδιαφέρον τών νέων αυτών απορροφάται όλο και περισσότερο από τίς διασκεδάσεις, ώσπου καταντούν νά τίς θεωροϋν τόν κύριο αντικειμενικό τής ζωής σκοπό. Αποκτούν τέτοιες συνήθειες τεμπελιάς και μαλθακότητας, ώστε καταντά αδύνατο σχεδόν γι’ αυτούς νά γίνουν ποτέ σταθεροί Χριστιανοί. ΠΧ 26.3
Ακόμη και αυτή η εκκλησία πού θα’ πρεπε νά θεωρείται ο στύλος και τό εδραίωμα τής αλήθειας, συμβαίνει νά ενθαρρύνει μέ τή στάση της τήν εγωιστική αγάπη τών απολαύσεων. Προκειμένου νά συγκεντρωθούν χρήματα γιά θρησκευτικούς σκοπούς, σέ ποιά μέσα καταφεύγουν οι εκκλησίες; Σέ φιλανθρωπικά παζάρια, στίς έσπερίδες, στίς πολυτελείς εκθέσεις, ακόμη και στίς λοταρίες και σέ άλλα παρόμοια επινοήματα. Συχνά ο τόπος ο καθορισμένος γιά τή λατρεία του Θεού βεβηλώνεται από τό φαγοπότι, τίς αγοραπωλησίες, τόν πανηγυρισμό. Ο σεβασμός γιά τόν οίκο του Θεού και η ευλάβεια γιά τή λατρεία Του ξεπέφτουν από τήν κρίση τών νέων. Οι φραγμοί τής αυτοπειθαρχίας εξασθενοϋν. Η φιλαυτία, οι ορέξεις, και η αγάπη τής επίδειξης προκαλούνται και μέ τήν ανεκτικότητα σταθεροποιούνται. ΠΧ 27.1
Η επιδίωξη τών απολαύσεων και τών διασκεδάσεων βρίθει στίς μεγαλουπόλεις. Πολλοί γονείς πού προτιμούν νά κατοικούν μέσα στίς πόλεις γιά τό καλό τών παιδιών τους, νομίζοντας ότι τούς προσφέρουν μεγαλύτερα προσόντα, απογοητεύονται και μετανοούν γιά τό τρομερό τους λάθος όταν όμως πιά είναι πολύ αργά. Οι σύγχρονες πόλεις αναφανδόν μιμούνται τά Σόδομα και Γόμορρα. Οι συχνές ημέρες αργίας οδηγούν στήν τεμπελιά. Τά βίαια σπόρ, τά θεάματα, οι κούρσες του ιππόδρομου, τά κερδοσκοπικά στοιχήματα, τά οινοπνευματώδη ποτά και τά γλεντοκοπήματα ερεθίζουν μέ σφοδρότητα τά ορμέμφυτα ανθρώπινα πάθη. Οι νέοι παρασύρονται από τό ρεύμα του συρμού. Όσοι πηδαλιοχούνται από τήν αδυναμία τών απολαύσεων, ανοίγουν τό φράχτη μπροστά σ’ ένα ολόκληρο χείμαρρο πειρασμών. Παραδίδονται στίς κοινωνικές διασκεδάσεις και στίς ανόητες αγαλλιάσεις, και η συναναστροφή μέ τούς λάτρες του γλεντιού επιδρά στό μυαλό όπως τό οινόπνευμα. Οδηγούνται από τή μιά διασκέδαση στήν άλλη, μέχρι πού χάνουν τόσο τή διάθεση, όσο και τήν ικανότητα γιά μιά χρήσιμη ζωή. Οι θρησκευτικές επιδιώξεις τους παραλύουν. Η πνευματική ζωή τους αμαυρώνεται. Όλα τά ευγενικά χαρίσματα τής ψυχής, ο,τι δένει τόν άνθρωπο μέ τόν πνευματικό κόσμο, εξευτελίζονται. ΠΧ 27.2
Είναι άλήθεια ότι μερικοί αντιλαμβάνονται τήν ανόητη πορεία ιούς και μετανοούν. Ο Θεός μπορεί νά τούς συγχωρήσει. Έχουν όμως υποστεί βαθύ ψυχικό τραυματισμό και έχουν εκθέσει τόν εαυτό τους σ’ ενα ισόβιο κίνδυνο. Η ικανότητα της οξυδέρκειας πού θάπρεπε νά διατηρεί πάντοτε την οξύτητα και την ευαισθησία της στό νά κάνει διάκριση μεταξύ καλού και κακού, εχει ύποστεί ζημιά σέ μεγάλο βαθμό. Δεν είναι πιά εύκολο γι’ αυτούς νά άναγνωρίσουν την οδηγήτρια φωνή του Αγίου Πνεύματος, η νά διακρίνουν τά τεχνάσματα του Σατανά. Συχνά τήν ώρα του κινδύνου πέφτουν στόν πειρασμό και όδηγούνται μακρυά από τόν Θεό. Τά τέλη τής φιλήδονης ζωής τους είναι η καταστροφή τους τόσο σ’ αυτόν τόν κόσμο όσο και στόν επόμενο. ΠΧ 27.3
Φροντίδες, πλούτη, ήδονές όλα τά χρησιμοιποιεί ο Σατανάς προκειμένου νά παίξει τό παιγνίδι τής ζωής μέ τήν άνθρώπινη ψυχή. Η προειδοποίηση μάς δίνεται: “Μή άγαπάτε τόν κόσμον μηδέ τά εν τφ κόσμω. Έάν τις αγαπά τόν κόσμον, η αγάπη του Πατρός δέν είναι εν αύτώ. Διότι παν τό εν τώ κόσμω, η επιθυμία τής σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δέν είναι έκ του Πατρός, άλλ’ είναι εκ του κόσμου.” (Α’ Ίωάν. 2:15-16). Εκείνος πού διαβάζει τίς καρδιές τών ανθρώπων σάν άνοικτό βιβλίο λέγει: “Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αί καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών.” (Λουκ. 21:34). Καί μέσω του ‘Αγίου Πνεύματος ο απόστολος Παύλος γράφει: “‘Όσοι δέ θέλουσι νά πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς, ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τούς ανθρώπους εις όλεθρον και άπώλειαν. Διότι ρίζα πάντων τών κακών είναι η φιλαργυρία· τήν οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από τής πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς μέ όδύνας πολλάς.” (Α’ Τιμ. 6:9-10). ΠΧ 28.1