Μέ τη σπορά τού σιταριού ο Χριστός άναπαρέστησε την ίδια τη θυσία Του γιά την άπολύτρωσή μας. “Εάν ο κόκκος τού σίτου δέν πέση εις την γήν καί άποθάνη,” λέγει, “αύτός μόνος μένει· έάν όμως άποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.” (Ίωάν. 12:24). Παρόμοια καί ο θάνατος τού Χριστού θά καταλήγει σέ καρποφορία γιά τη βασιλεία τού Θεού. Σύμφωνα μέ τούς νόμους τού φυτικού βασιλείου, ή ζωή θά είναι τό επακόλουθο τού θανάτου Του. ΠΧ 54.2
Όλοι όσοι επιθυμούν νά φέρουν καρπό σάν συνεργάτες τού Χριστού, πρέπει πρώτα νά πέσουν στό έδαφος, όπου νά θάψουν τό εγώ τους. Ή ζωή πρέπει νά ριχθεί στήν αύλακιά τών άναγκών τού κόσμου. Ή ιδέα πού εχομε γιά τόν εαυτό μας, ή άγάπη πού τρέφομε γιά τόν έαυτό μας, πρέπει νά εκλείπουν. Ό νόμος τής αύτοθυσίας είναι ο νόμος τής αύτοσυντήρησης. Ό σπόρος ο σπαρμένος στό χώμα, καρποφορεί καί ο καρποφορημένος σπόρος πάλι σπέρνεται άπ’ άρχής. Μ’ αύτόν τόν τρόπο ο θερισμός πολλαπλασιάζεται. Σκορπίζοντάς τον, ο γεωργός εξασφαλίζει τό σπόρο του. Καί στήν άνθρώπινη ζωή τό νά δίνει κανείς σημαίνει νά ζεϊ. Ή μόνη ζωή πού θά διαφυλαχθεϊ, είναι ή ζωή πού προσφέρεται οίκειοθελώς στήν ύπηρεσία τού Θεού καί τών άνθρώπων. ‘Όσοι σ’ αύτόν τόν κόσμο θυσιάζουν τη ζωή τους χάρη τού Χριστού, την έχουν εξασφαλίσει γιά την αιωνιότητα. ΠΧ 54.3
Ο σπόρος πρέπει πρώτα νά πεθάνει πρίν ζωντανέψει σέ μιά καινούργια ζωή. Αύτό μάς διδάσκει τό μάθημα τής άνάστασης. ‘Όλοι όσοι άγαπούν τόν Θεό θά ξαναζήσουν στόν έπουράνιο κήπο τής Έδέμ. Οσο γιά τό άνθρώπινο σώμα τό ύποκείμενο στή φθορά του τάφου, ο Θεός προβαίνει στήν άκόλουθη δήλωση: “Σπείρεται έν φθορά, άνίσταται έν άφθαρσία· σπείρεται έν άτιμία, άνίσταται έν δόξη· σπείρεται έν άσθενεία, άνίσταται έν δυνάμει.” (Α’ Κορ. 15:43,43). ΠΧ 55.1