Ό Λυτρωτής εβλεπε ότι οί άνθρωποι ηταν άπορροφημένοι άπό τή δίψα τού κέρδους καί δέν είχαν βλέψεις γιά τίς αιώνιες πραγματικότητες. Άνέλαβε νά διορθώσει τό κακό προσπαθώντας νά έξουδετερώσει τήν άκατανίκητη αύτή ελξη πού παρέλυε τήν ψυχή. Ύψώνοντας τή φωνή, υπέβαλε τό έρώτημα: “Τι ώφελεϊται άνθρωπος, εάν τόν κόσμον όλον κερδήση, τήν δέ ψυχήν αυτού ζημιωθή· ή τί θέλει δώσει ο άνθρωπος εις άνταλλαγήν τής ψυχής αυτού;” (Μαχθ. 16:26). Παρουσιάζει στήν άμαρτωλή άνθρώπινη φυλή τόν άνώτερο εκείνο κόσμο πού χάθηκε άπό τά μάτια τους, γιά νά τούς βοηθήσει νά άντιληφθούν τήν αιώνια πραγματικότητα. Τούς οδηγεί μέχρι τό κατώφλι του ‘Απείρου πού άπαστράφτει άπό τήν άνεκδιήγητη δόξα του Θεοϋ καί τούς δείχνει τό θησαυρό πού περιέχεται εκεί. Η άξία τού θησαυρού αύτοϋ ξεπερνά τό χρυσάφι καί τό άσήμι. Τά πλούτη τών χρυσωρυχείων τής γής δέν μπορούν νά συγκριθούν μ’ αύτή. ΠΧ 66.2
“Η άβυσσος λέγει, δέν είναι εν έμοί· ΠΧ 66.3
Καί η θάλασσα λέγει, δέν είναι μετ’ εμού. ΠΧ 66.4
Δέν δύναται νά δοθή χρυσίον αντ’ αυτής. ΠΧ 66.5
Δέν δύναται νά έκτιμηθή μέ τό χρυσίον τού Όφείρ μέ τόν πολύτιμον ΠΧ 66.6
όνυχα καί σάπφειρον. ΠΧ 66.7
Τό χρυσίον καί ο κρύσταλλος δέν δύνανται νά έξιθωσώσι μέ αύτήν. ΠΧ 66.8
Καί αντάλλαγμα αυτής νά γείνη μέ σκεύη καθαρωτάτου χρυσίου. ΠΧ 66.9
Δέν θέλει μνημονευθή κοράλλιον ή μαργαρίται· ΠΧ 66.10
Διότι ή τιμή τής σοφίας είναι ύπερτέρα τών πολυτίμων λίθων.” (Ιώβ 28:14-18). ΠΧ 66.11
Νά ποιό θησαυρό περιέχουν οι Γραφές. Η Γραφή είναι τό μεγάλο σχολικό βιβλίο του Θεού, ο μεγάλος του Θεού εκπαιδευτής. Η βάση κάθε πραγματικής επιστήμης περιέχεται στή Βίβλο. Κάθε κλάδος σπουδής μπορεί νά άνακαλυφθεΐ μέ τήν έρευνα του λόγου του Θεού. Καί πάνω άπ’ δλα, έκεϊ περιέχεται ή κορυφαία τών επιστημών, ή επιστήμη τής σωτηρίας. Η Βίβλος είναι τό χρυσορυχεϊο του άνεξερεύνητου πλούτου του Χριστού. ΠΧ 67.1
Η πραγματικά άνώτερη έπαίδευση άποκτάται μέ τή μελέτη και τήν εφαρμογή του λόγου του Θεού. ‘Αντίθετα, όταν ο θεϊκός λόγος τίθεται κατά μέρος χάρη βιβλίων πού δέν οδηγούν στόν Θεό και στή βασιλεία τών ούρανών, ή έπιτελούμενη μόρφωση δέν είναι παρά μιά διαστρέβλωση του τίτλου της. ΠΧ 67.2
Η φύση μάς παρέχει θαυμάσιες άλήθειες. Η γή, ή θάλασσα και ο ούρανός ξεχειλίζουν άπ’ αύτές και γίνονται οι δάσκαλοί μας επειδή ή φύση μάς μιλά μέ μαθήματα θεϊκής σοφίας και αιώνιας άλήθειας. Άλλ’ ο άμαρτωλός άνθρωπος δέν άντιλαμβάνεται. Τά θαμπωμένα από τήν άμαρτία μάτια του δέν μπορούν νά έρμηνεύσουν τή φύση, παρά μόνο άν τή θέσουν πάνω από τόν Θεό. ‘Άψογα μαθήματα άδυνατοϋν νά εντυπωσιάσουν τό νοϋ εκείνων πού άπορρίπτουν τό λόγο του Θεού. Τά διδάγματα τής φύσης παρερμηνεύονται άπ’αυτούς σέ σημείο πού νά άπομακρύνουν τή σκέψη από τόν Δημιουργό. ΠΧ 67.3
Πολλοί κρίνουν τήν άνθρώπινη σοφία άνώτερη από τή σοφία του θείου Διδασκάλου και τό διδακτικό βιβλίο του Θεού ύποβλέπεται σάν παληοκαιρίσιο, άνιαρό, και δίχως ενδιαφέρον. ‘Όσοι δμως έχουν άναγεννηθεϊ από τό Πνεύμα τό “Αγιο δέν τό βλέπουν μ’ αυτόν τόν τρόπο. ‘Αναγνωρίζουν τόν άνεκτίμητο θησαυρό πού περιέχεται σ’ αυτό και γιά νά τόν άποκτήσουν, θά ήταν πρόθυμοι νά πουλήσουν δλα τους τά ύπάρχοντα. ‘Αντί γιά βιβλία πού περιέχουν τίς εικασίες τών λογιζομένων μεγάλων συγγραφέων, προτιμούν τό λόγο ‘Εκείνου ο Όποιος πραγματικά είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας και ο μεγαλύτερος δάσκαλος πού γνώρισε ποτέ ο κόσμος. ‘Εκείνου πού έδωσε τή ζωή Του γιά μάς ώστε μέ τή θυσία Του νά άποκτήσομε τήν αιώνια ζωή. ΠΧ 67.4