Zarówno podczas publicznego, jak i osobistego nabożeństwa naszym przywilejem jest zginać kolana przed Panem, gdy zwracamy się do Niego z naszymi prośbami. Jezus, nasz wzór, “padłszy na kolana, modlił się”. Łukasza 22,41. O Jego uczniach jest napisane, że modląc się, również padali przed Bogiem na kolana. Paweł oświadczył: PM 187.1
— “Zginam kolana moje przed Ojcem”. Efezjan 3,14. PM 187.2
Ezdrasz, wyznając Panu grzechy Izraelitów, też klęczał. O Danielu czytamy, że “padał na kolana, modlił się i wysławiał swojego Boga”. Daniela 6,11. PM 187.3
Prawdziwy szacunek dla Pana budzą Jego niepojęta wielkość i świadomość Jego obecności. Odczucie obecności Niewidzialnego powinno poruszyć każde serce. Czas i miejsce modlitwy są święte, ponieważ Bóg jest tam obecny. Gdy cześć i szacunek dla Pana będą wyrażane w postawie i zachowaniu, uczucia, z których owa cześć i szacunek wypływają, będą się pogłębiać. “Święte i straszne jest imię jego” (Psalmów 111,9) — oświadcza psalmista. Aniołowie, gdy wymawiają to imię, zakrywają swoje twarze. Z jakimże szacunkiem powinniśmy je wypowiadać my, upadli i grzeszni! PM 187.4
Dobrze byłoby, gdyby młodzi i starsi zwrócili uwagę na fragmenty Pisma Świętego mówiące o tym, jakim szacunkiem należy otaczać miejsce zaznaczone szczególną obecnością Boga. Oto, co Pan rozkazał Mojżeszowi, gdy ukazał się mu w płonącym krzewie: PM 187.5
— “Zdejm z nóg sandały swoje, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą”. 2 Mojżeszowa 3,5. PM 187.6
Jakub, gdy ujrzał niebiańskich aniołów, zawołał: PM 187.7
— “Zaprawdę, Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem. I pojął Rebekę za żonę i pokochał ją. Tak pocieszył się Izaak po śmierci matki swojej.” 1 Mojżeszowa 28,16. — Słudzy ewangelii 121-122. PM 187.8