Pragnienie szybkiego zdobywania zysków, które opanowało niektórych naszych braci, skłania ich do inwestowania środków w nowe przedsięwzięcia, ale często ich nadzieje na szybkie zrobienie dużych pieniędzy zawodzą. Marnują w ten sposób to, co mogli wydać na sprawę Bożą. Panuje jakieś zauroczenie perspektywą nowych inwestycji. Mimo to, iż powtarzało się to już wielokrotnie i mają dowód, że inni, angażując się w podobne inwestycje, ponieśli klęskę, nie wyciągają z tego żadnych wniosków. Szatan omamił ich i upił oczekiwaniem zysku. RS 149.4
Gdy ich nadzieje zawodzą, doznają rozczarowania i ponoszą przykre konsekwencje podjęcia niemądrego ryzyka. Gdy dochodzi do utraty środków, człowiek patrzy na to jak na osobiste nieszczęście — swoją własną stratę. Ale musi pamiętać, że obraca pieniędzmi, które nie należą do niego. Jest jedynie ich szafarzem, i że to Bóg jest rozczarowany niewłaściwym zarządzaniem środkami, które powierzył mu dla rozwijania Jego sprawy i dla szerzenia obecnej prawdy. W dniu rozliczenia niewierny szafarz będzie musiał zdać sprawę ze swego szafarstwa. — Testimonies for the Church I, 225.226. RS 150.1