Ludzie ci [Abraham i Jakub, oddający dziesięcinę] postępowali w ten sposób zanim powstał naród izraelski. Ale gdy Izrael stał się ludem, Pan dał mu szczegółowe zalecenia w tej kwestii: “Wszelka dziesięcina z ziemi, czy to ze zboża, czy z owocu drzew, należy do Pana: jest ona świętością dla Pana”. To prawo nie ustało wraz z przepisami ceremonialnymi, dotyczącymi składania ofiar, symbolizujących Chrystusa. Jak długo lud Boży pozostaje na ziemi, Boże wymagania w sprawie dziesięciny pozostają niezmienne. RS 43.1
Dziesięcina ze wszystkich naszych dochodów należy do Pana. On zarezerwował ją dla siebie. Nie przyjmuje niczego mniejszego, pod żadnym warunkiem. Zaniedbywanie albo odwlekanie tego obowiązku powoduje Boże niezadowolenie. Gdyby wszyscy chrześcijanie wiernie przynosili swoje dziesięciny Bogu, Jego skarbiec byłby pełny. — The Review and Herald, 16 maj 1882. RS 43.2