Gdy postępujemy nieuczciwie wobec bliźniego lub naszego Boga, znieważamy Boży autorytet i ignorujemy fakt, że Chrystus nabył nas za cenę własnego życia. Świat okrada Boga. Im więcej Bóg udziela błogosławieństw, tym bardziej ludzie traktują je jako należące wyłącznie do nich i używają ich tak, jak im się podoba. Ale czy wyznawcy Chrystusa mają naśladować zwyczaje świata? Czy mamy utracić spokój sumienia, łączność z Bogiem i wspólnotę z braćmi, dlatego że nie poświęcamy Bogu części, którą uważa za swoją własność? RS 50.2
Niech ci, którzy nazywają się chrześcijanami, pamiętają, że dysponują kapitałem powierzonym im przez Boga, i że mają ściśle wypełniać wskazania Pisma Świętego dotyczące szafarstwa. Jeśli twoje serce jest w porządku z Bogiem, nie będziesz przywłaszczał sobie tego, co należy do Pana i wydawał pieniędzy na zaspokojenie swoich egoistycznych zachcianek (...). RS 50.3
Bracia i siostry, jeśli Pan pobłogosławił wam i obdarzył was środkami materialnymi, nie traktujcie ich jako swojej wyłącznej własności. Uważajcie je za Boży dar i wiernie oddawajcie dziesięciny i dary. Gdy słyszycie apel o dary, bądźcie pewni, że Bóg chce, byście ofiarowali tyle, ile możecie. Jeśli obiecujecie coś ofiarować Panu, nie zatrzymujcie tego później dla siebie, bo wówczas nawet wasze modlitwy staną się obrzydliwością dla Pana. Zaniedbanie tych wyraźnie objawionych obowiązków sprawia, że Kościół pogrąża się w ciemności. — The Review and Herald, 17 grudzień 1889. RS 50.4