Wielu pozornych chrześcijan wydaje mnóstwo pieniędzy na swoje urojone potrzeby, nie bacząc przy tym na potrzeby sprawy Pańskiej. Uważają za zysk to, co kradną Bogu, zatrzymując dla siebie wszystkie, albo część środków, które winni Mu oddać. Zamiast zysku spotyka ich jednak strata. Ich sposób postępowania prowadzi do zatrzymania strumienia miłosierdzia i błogosławieństwa. Przez swój egoizm i skąpstwo tracą wiele. Gdyby w pełni uznali Boże wymagania i prawa, Jego błogosławieństwo objawiłoby się w obfitych plonach ich pracy. Żniwo byłoby wielkie. Potrzeby wszystkich zostałyby w pełni zaspokojone. Im więcej dajemy, tym więcej otrzymujemy. — The Review and Herald, 8 grudzień 1896. RS 58.4