Zdecydowany rozwój uduchowienia, pobożności, dobroczynności i aktywności był rezultatem szczególnych spotkań w zborze w .... Wygłoszono w nim wykłady na temat okradania Boga z dziesięcin i ofiar (...). RS 61.3
Wielu wyznało, że od lat nie oddawali dziesięciny; wiemy, że Bóg nie może błogosławić tych, którzy Go okradają, a zbór musi ponosić konsekwencje grzechów indywidualnych wyznawców. Wiele jest nazwisk w naszych księgach zborowych. Gdyby wszyscy wyznawcy wiernie oddawali Panu dziesięcinę, która jest Jego własnością, w skarbcu nie brakowałoby pieniędzy (...). RS 61.4
Gdy przedstawiono grzech okradania Boga, ludzie lepiej zrozumieli swoje obowiązki i przywileje w tej sprawie. Jeden brat powiedział, że od dwóch lat nie oddawał dziesięciny. Był zrozpaczony, ale gdy wyznał swój grzech, zaczął mieć nadzieję. “Co mam czynić?” — zapytał. RS 61.5
Odpowiedziałam: “Prześlij notę do skarbnika zboru; podobnie jak czyni się to w interesach”. RS 62.1
Pomyślał, że była to raczej dziwna rada; ale usiadł i napisał: “Obiecuję jak najszybciej wpłacić dziesięcinę z osiągniętych dochodów”. Popatrzył na mnie, jakby chciał zapytać: Czy to właściwa forma zwracania się do Pana? RS 62.2
“Tak — kontynuował. — Z osiągniętych dochodów. Czyż nie otrzymywałem codziennie błogosławieństw Bożych? Czy aniołowie nie strzegli mnie? Czy Pan nie błogosławił mi, obdarzając wszelkimi duchowymi i doczesnymi błogosławieństwami? Z otrzymanych dochodów obiecuję wpłacić sumę 571,5 dolara na ręce skarbnika zboru”. Uczyniwszy wszystko, co mógł, poczuł się szczęśliwy. Po kilku dniach dotrzymał słowa i wpłacił zaległą dziesięcinę. Złożył też dar w wysokości stu dwudziestu pięciu dolarów. RS 62.3
Inny brat złożył podobną notę na sumę tysiąca dolarów, a jeszcze inny na trzysta. — The Review and Herald, 19 luty 1889. RS 62.4