Szafarz utożsamia się ze swym Mistrzem. Przyjmuje na siebie odpowiedzialność i działa na miejscu Mistrza, czyniąc to, co On czyniłby. Dążenia Mistrza stają się jego dążeniami. Stanowisko szafarza jest zaszczytną funkcją, gdyż Mistrz darzy go swym zaufaniem. Jeśli w czymkolwiek szafarz postępuje egoistycznie i przeznacza na własny użytek zyski osiągnięte dzięki obracaniu dobrami swego Pana, zawodzi zaufanie Mistrza, którym go On obdarzył. — Testimonies for the Church IX, 246. RS 72.5
Egoistyczne korzystanie z bogactw dowodzi niewierności wobec Boga i czyni szafarza niegodnym zaufania nieba. — Testimonies for the Church VI, 391. RS 73.1