Wśród tych, którzy uważają się za dzieci Boże, są ludzie miłujący świat oraz rzeczy tego świata, zepsuci przez jego wpływ. To, co boskie, zostało usunięte z ich charakterów. Jako narzędzia nieprawości wykonują zamiary wroga. RS 114.1
W przeciwieństwie do nich są także ludzie uczciwi, przedsiębiorczy, choć biedni; gotowi pomagać tym, którzy potrzebują pomocy, i raczej cierpieć wraz z nimi niż okazywać ducha egoizmu i skąpstwa cechującego bogaczy. Ludzie ci cenią bardziej niż złoto dobre sumienie i właściwe zasady. Są gotowi czynić dobro tam, gdzie tylko mogą. Gdy jakieś przedsięwzięcie dobroczynne wymaga nakładów pieniężnych albo pracy, oni odpowiadają pierwsi, a ich reakcja często przekracza najśmielsze oczekiwania, gdyż potrafią wyrzekać się siebie, aby dopiąć tego, czego się podjęli. RS 114.2
Tacy ludzie nie mogą się pochwalić posiadaniem ziemskich skarbów; niektórzy mogą ich uważać za niezbyt mądrych i rozsądnych; nie przypisuje się im zbyt wysokiej pozycji społecznej i wpływów; ale w oczach Bożych są cenni. Uważa się ich za mało pojętnych, ale objawiają mądrość znacznie przewyższającą wyrachowanie i skąpstwo bogaczy, tak jak to, co boskie przewyższa to, co ludzkie. Czyż ludzie ci nie gromadzą sobie skarb w niebie, skarb, który nie niszczeje i nie przemija? — The Review and Herald, 19 grudzień 1899. RS 114.3