Często byłam pouczana przez Pana, że rozsądek człowieka nie powinien być podporządkowany osądowi innego człowieka. Nigdy umysł jednego człowieka czy umysły kilku osób nie powinny być uważane za wystarczająco mądre do tego, by te jednostki mogły kierować dziełem i dyktować, jakie plany należy realizować. Jednak gdy podczas Generalnej Konferencji wyrażany jest osąd braci zebranych z różnych stron świata, wówczas osobista niezależność i osobisty osąd nie mogą być z uporem demonstrowane, ale powinny się podporządkować woli większości. Pracownik nigdy nie powinien uważać to za zaletę, jeśli nieugięcie trwa przy swojej niezależności i sprzeciwia się decyzji ogółu. SE 323.2
Czasami, kiedy kilku ludzi odpowiedzialnych za kierowanie dziełem, usiłowało w imieniu Generalnej Konferencji przeprowadzić swoje niemądre plany, które zagrażały dziełu Bożemu, ograniczając je, mówiłam, że nie mogę dłużej uważać za głos Boży głosu Generalnej Konferencji, reprezentowanej przez tych kilku ludzi. Jednak nie znaczy to, że nie należy szanować decyzji Generalnej Konferencji, składającej się z właściwie wybranych przedstawicieli ze wszystkich części świata. Bóg postanowił, iż przedstawiciele Jego Kościoła ze wszystkich stron świata, zgromadzeni podczas sesji Generalnej Konferencji, będą mieć autorytet. Niektórzy są skłonni popełniać błąd, polegający na oddaniu jednemu człowiekowi albo niewielkiej grupie osób pełnej władzy i wpływu, jakim Bóg obdarzył swój Kościół reprezentowany przez Generalną Konferencję, zwoływaną w celu planowania powodzenia i rozwoju dzieła Bożego. SE 323.3
Kiedy władza, jaką Bóg powierzył Kościołowi, jest w całości oddawana jednemu człowiekowi, któremu przyznaje się prawo do sądzenia innych, wtedy prawdziwy, biblijny porządek jest obalony. Szatan będzie czynił podstępne zabiegi, by opanować umysł takiego człowieka. Wie, że przez niego będzie mógł wpływać na wielu innych. Darzmy więc najwyższą organizacyjną władzę w Kościele szacunkiem, jaki niektórzy gotowi są mieć dla jednego człowieka lub małej grupy osób. — Testimonies for the Church IX, 257-261. SE 324.1