Charaktery wielu z tych, którzy głoszą pobożność, są niedoskonałe i jednostronnie ukształtowane. Ludzie ci wykazują, że jako uczniowie w szkole Chrystusa, uczą się w sposób bardzo niedoskonały. Niektórzy nauczyli się brać cichość Chrystusa za wzór, nie odznaczają się jednak Jego pilnością w czynieniu dobra. Inni są aktywni i gorliwi, ale przy tym chełpliwi — nigdy nie nauczyli się pokory. Jeszcze inni stawiają Chrystusa poza nawias swojej pracy. Mogą nawet mieć miły sposób bycia, okazywać współczucie bliźnim, ale ich serca nie są zwrócone ku Zbawicielowi i nie nauczyli się języka nieba. Nie modlą się tak, jak modlił się Chrystus, nie cenią dusz tak, jak On je cenił, nie nauczyli się nie cofać się przed trudnościami w dążeniu do ratowania bliźnich. Niektórzy niewiele wiedzą o przekształcającej mocy łaski, są egocentryczni, krytykanccy, nieuprzejmi. Jeszcze inni są ulegli i chwiejni — zwracają się tam, gdzie kierują ich inni. SE 99.6
Jakkolwiek gorliwie występuje się w obronie prawdy, to jeśli codzienne życie nie świadczy o jej uświęcającej mocy, wypowiadane słowa się na nic nie zdadzą. Brak konsekwencji w postępowaniu zatwardza serce i zawęża umysł pracownika oraz rzuca kłody pod nogi tym, dla których pracuje. SE 100.1