»Ko u meni ne ostane, izbaciće se napolje kao loza, i osušiće se, i skupiće je, i u oganj baciti, i spaliti.« Jovan 15,6. SKB 289.1
Juda... se nije preobrazio, nije se pretvorio u živu lozu, povezavši se sa pra vim Čokotom. Taj suvi izdanak se nije priljubio uz Čokot i nije postao plodna, živa loza. Otkrio se kao kalem koji ne donosi rod — kao kalem koji se nije, vlaknom uz vlakno, žilom uz žilu, spojio sa Čokotom i dobio od Njega život. SKB 289.2
Suvi, odvojeni izdanak može postati jedno sa čokotom samo ako od živog čokota dobije život i hranu, nakalemivši se na čokot, uspostavivši najuže moguće zajedništvo... Kalem se drži životodavnog čokota sve dok život čokota ne postane život loze, i dok ona ne počne da donosi isti rod koji donosi čokot. SKB 289.3
»Ja sam Čokot, a vi loze!« — rekao je Hristos. Ovim je predstavljena najuža moguća veza. Kad nakalemite grančicu bez lišća na napupeli čokot, ona postaje živa loza, koja crpi sok i hranu od čokota. Vlaknom uz vlakno, žilom uz žilu, izdanak prijanja sve dok se ne pojavi pupoljak, zatim cvet i na kraju rod. Suvi izdanak predstavlja grešnika. Kad se sjedini sa Hristom, duša je sjedinjena sa dušom, slabo i smrtno sa svetim i besmrtnim, i čovek postaje jedno sa Hristom. SKB 289.4
Naizgled suva grana, sjedinjujući se sa živim čokotom, postaje njegov deo... Duša, mrtva u prestupima i gresima, mora da prođe kroz sličan proces... Kao što kalem dobija život kad se sjedini sa čokotom, tako i grešnik dobija udeo u božanskoj prirodi kad se sjedini sa Hristom. Smrtni čovek se sjedinjuje sa besmrtnim Bogom. Kad se tako sjedinimo, Hristove reči nastavaju u nama, i mi više ne delujemo na osnovu trenutnih pobuda, već na temelju živog, trajnog načela. SKB 289.5