“Aby okazać w przyszłych wiekach nadzwyczajne bogactwo łaski swojej w dobroci wobec nas w Chrystusie Jezusie”. Efezjan 2,7. CBL 337.1
Nie ma nikogo; kto wylewałby ze swego serca strumienie błogosławieństw na innych, a sam nie otrzymał obfitej zapłaty. (...) CBL 337.2
Łaska Chrystusa bowiem rozwija w duszy cechy charakteru przeciwne samolubstwu, upiększające, uszlachetniające i wzbogacające życie. Uprzejmość wyświadczona w cichości łączy serca i prowadzi je bliżej do Tego, który jest źródłem każdego serdecznego uczucia. Małe grzeczności, małe uczynki miłości i poświęcenia spełnione w cichości mogą wiele zaważyć na szali błogosławieństwa i szczęścia w życiu. Ostatecznie okaże się, że wyrzeczenia poniesione na rzecz szczęścia i dobra drugich, pomimo iż na ziemi wydają się niedostrzegalne i dlatego mało cenione, w niebie będą uznane za znak przynależności do Króla wspaniałości, który będąc bogaty, dla nas stał się biedny. CBL 337.3
Uczynki miłosierdzia mogą być dokonywane w skrytości, ale ich skutki nie pozostaną w ukryciu. Serce winno być zawsze w ścisłej łączności z Bogiem, a Duch Boży kierujący nami spowoduje świętą zgodność duszy ze wszystkim, co boskie. Bóg dający więcej darów tym, którzy potrafią ich używać mądrze, uznaje zasługi wierzących w służbie Chrystusa, przez którego łaskę i siłę działają. Wszyscy dążący do rozwinięcia i udoskonalenia charakteru chrześcijańskiego i ćwiczący się w dobrych uczynkach, zbiorą w przyszłym życiu to, co posiali. Rozpoczęte na ziemi dzieło dokonane będzie w życiu wyższym, świętym i trwać będzie po wszystkie czasy. — Nauki z Góry Błogosławienia 79-81. CBL 337.4
Ten, który jest “Panem wszystkich, hojny dla wszystkich, którzy go wzywają”, powiedział: “Dawajcie, a będzie wam dane (...)”. Rzymian 10,12; Łukasza 6,38. (...) Wszelką też ofiarę poniesioną w Jego służbie wynagrodzi stosownie do “nadzwyczajnego bogactwa łaski swojej”. — Życie Jezusa 171. CBL 337.5