“Cały lud odpowiedział razem, mówiąc: Uczynimy wszystko, co Pan rozkazał. A Mojżesz powtórzył Panu słowa ludu”. 2 Mojżeszowa 19,8. CBL 135.1
Porozumienie inne od zawartego z Abrahamem przymierza, nazwane zostało w Piśmie św. “starym przymierzem”. Powstało ono między Bogiem a Izraelem na górze Synaj i zostało zatwierdzone krwią ofiary. Przymierze Abrahama potwierdzone było krwią Chrystusa i nazwane zostało “drugim” lub “nowym” przymierzem, ponieważ krew, którą zostało zapieczętowane, była przelana po przelaniu krwi pierwszego przymierza. — Patriarchowie i prorocy 273. CBL 135.2
Wkrótce po założeniu obozu pod górą Synaj Mojżesz został wezwany, aby wstąpił na górę i spotkał się z Bogiem. (...) Izrael miał być dopuszczony do bliskiej i szczególnej więzi z Najwyższym — miał teraz pod rządami Boga być ukonstytuowany jako Kościół i naród. Poselstwo do ludu, które miał przekazać Mojżesz, brzmiało: “(...) Jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia, a wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym”. 2 Mojżeszowa 19,4-6. CBL 135.3
Mojżesz wrócił do obozu, zebrał starszych Izraela i powtórzył im boskie poselstwo. Odpowiedzieli: “Uczynimy wszystko, co Pan rozkazał”. Wiersz 8. W ten sposób zawarli uroczyste przymierze z Bogiem, zobowiązując się zaakceptować Go jako swego władcę, przez co stali się w szczególnym sensie poddanymi Jego autorytetowi. — Patriarchowie i prorocy 221. CBL 135.4
Lud izraelski, będąc w niewoli, zatracił w dużym stopniu wiedzę o Bogu i zasadach przymierza, zawartego z Abrahamem. (...) Żyjąc wśród bałwochwalstwa i zepsucia, Izraelici zatracili prawdziwe pojęcie świętości Boga i grzeszności własnych serc, nie zdawali sobie sprawy ze swej całkowitej bezradności w okazywaniu posłuszeństwa zakonowi Bożemu i z potrzeby Zbawiciela. (...) Bóg przyprowadził ich pod górę Synaj. Tam objawił swą chwałę, dał im swój zakon i obietnicę wielkich błogosławieństw pod warunkiem posłuszeństwa. (...) Izraelici nie zdawali sobie sprawy z tego (...) że bez Chrystusa niemożliwe jest, by zachowali zakon Boży. (...) Uważając, że są w stanie ustanowić własną sprawiedliwość, oświadczyli: “Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni”. 2 Mojżeszowa 24,7. — Patriarchowie i prorocy 273-274. CBL 135.5