[Prezentacja z 1883 r.]
[Poranny wykład dla kaznodziejów wygłoszony na sesji Generalnej Konferencji w listopadzie 1883 r. w Battle Creek, Michigan. Opublikowany w Gospel Workers 411-415 (1892) oraz w Selected Messages I, 350-354.]
“Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wiemy jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. WU 36.1
Bóg wymaga, abyśmy wyznali swe grzechy i ukorzyli przed Nim swe serca, lecz jednocześnie powinniśmy wierzyć w Niego jako w czułego Ojca, który nie porzuci tych, którzy w Nim pokładają zaufanie. Wielu z nas kroczy drogami, które widzą przed sobą, zaniedbując drogę wiary. Wierzymy w rzeczy, które widać, lecz nie doceniamy drogocennych obietnic danych nam w Słowie Bożym; nie możemy hańbić Boga w gorszy sposób niż wtedy, gdy okazujemy, że nie wierzymy w to, co On mówi i kwestionujemy Jego szczerość wobec nas. WU 36.2
Bóg nie porzuca nas z powodu naszych grzechów. Możemy popełniać błędy i zasmucać Jego Ducha, lecz gdy pokutujemy i przychodzimy do Niego ze skruszonymi sercami, On się od nas nie odwróci. Istnieją przeszkody, które powinny zostać usunięte. Pielęgnowaliśmy złe uczucia, byliśmy dumni, samowystarczalni, niecierpliwi i narzekaliśmy. To wszystko oddziela nas od Boga. Grzechy muszą zostać wyznane, w sercu musi zostać wykonane głębokie dzieło łaski. Ci, którzy czują się słabi i zniechęceni, mogą stać się silnymi mężami Bożymi i mogą czynić dla Mistrza wspaniałe dzieło. Lecz muszą pracować z wzniosłych pobudek, nie mogą znajdować się pod wpływem żadnych samolubnych motywów. WU 36.3