Tylko przez okazanie niesamolubnego zainteresowania ludźmi potrzebującymi pomocy możemy w praktyczny sposób objawić prawdy ewangelii. “Jeśli brat albo siostra nie mają się w co przyodziać i brakuje im powszedniego chleba, a ktoś z was powiedziałby im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie, a nie dalibyście im tego, czego ciało potrzebuje, cóż to pomoże? Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie”. Jakuba 2,15-17. “Teraz więc pozostaje wiara, nadzieja, miłość, te trzy; lecz z nich największa jest miłość”. 1 Koryntian 13,13. Głoszenie ewangelii to o wiele więcej niż prawienie kazań. Nieświadomi mają zostać oświeceni, zniechęceni — podniesieni na duchu, a chorzy — uzdrowieni. Głos ludzki ma odegrać swoją rolę w dziele Bożym. Łagodne słowa, pełne współczucia i miłości, mają być świadkiem prawdy. Żarliwe, płynące z serca modlitwy mają zbliżyć do nas aniołów. — An Appeal for a Medical Missionary College 13.14. MPM 238.2