[Pouczenie przedstawione tutaj zostało przekazane przez panią White na spotkaniu zwołanym dla udzielenia rady na spotkaniu namiotowym, które odbyło się w Brisbane, Australia. Dalsze rady na ten temat można znaleźć w Welfare Ministry 237-238. — Kompilatorzy]
O godzinie dziewiątej spotkaliśmy się w dużym namiocie z kilkoma braćmi, aby omówić sprawę nieustannie nam przytaczaną — sprawę ludzi w podeszłym wieku, którzy nie mają domów. Co z nimi zrobimy? WP2 311.1
Światło, jakie dał mi Pan zostało powtórzone: Niech każda rodzina zaopiekuje się swoimi własnymi krewnymi, czyniąc dla nich odpowiednie zabezpieczenie. Jeśli nie jest to możliwe, wtedy Kościół powinien ponieść ten ciężar. Pan będzie błogosławił swojemu Kościołowi w wykazywaniu dobroczynności. Są oni Bożymi ubogimi i nie mogą być zostawieni nieszczęśliwymi i pozbawionymi środków do życia. WP2 311.2
Jeśli zbór nie może tego zrobić, wtedy musi zająć się tym Konferencja i zabezpieczyć Pańskich potrzebujących. Należy także dokonać zabezpieczenia dla sierot. Jeśli nie mogą się nimi zaopiekować ich krewni, wtedy zbór lub konferencja muszą się nimi zaopiekować i umieścić ich w odpowiednich domach. — Manuscript 151, 1898. WP2 311.3