Nowy porządek rzeczy zaistniał w kaznodziejstwie. Istnieje pragnienie wzorowania się na innych kościołach, a prostota i skromność są niemal nieję znane. Młodzi kaznodzieje starają się być oryginalni i starają się przedstawiać nowe poglądy i nowe plany pracy. Niektórzy zaczynają organizować spotkania ożywieniowe i w ten sposób zapraszają wiele osób do kościoła. Jednak kiedy mija podniecenie, gdzie są ci nawróceni? Pokuta i wyznanie grzechów nie są widywane. Usilnie prosi się grzesznika, aby wierzył w Chrystusa i przyjął go, nie zwracając uwagi na jego przeszłe życie grzechu i buntu. Serce nie zostaje złamane. Dusza nie jest skruszona. Ci rzekomo nawróceni nie upadli na Skałę, Jezusa Chrystusa. WP2 20.2
Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu pokazuje nam jedyny sposób, w jaki ta praca powinna być wykonywana. Pokutujcie, pokutujcie, pokutujcie — brzmiało poselstwo rozbrzmiewające na pustyni z ust Jana Chrzciciela. Poselstwo Chrystusa do ludu brzmiało: “Jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie”. Łukasza 13,5. A apostołom nakazano głosić wszędzie, że ludzie powinni pokutować. WP2 20.3
Pan pragnie, aby jego słudzy głosili dzisiaj starą naukę ewangelii, żal za grzech, pokutę i wyznanie. Pragniemy staromodnych kazań, staromodnych zwyczajów, staromodnych ojców i matek w Izraelu. Dla grzesznika trzeba pracować wytrwale, gorliwie i mądrze, dopóki nie zobaczy, że jest przestępcą prawa Bożego i nie wykaże skruchy względem Boga i wiary w Pana Jezusa Chrystusa. — Manuscript 82, 1894. WP2 20.4