“Powiadam wam: Większa będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się upamięta, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują upamiętania”. Łukasza 15,7. AN 25.1
Piękna przypowieść Jezusa o zgubionej owcy i pasterzu, który opuścił dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, by szukać tej jednej zgubionej, ilustruje troskę wielkiego Pasterza. Pasterz z przypowieści nie patrzył na owce obojętnie i nie powiedział: “Mam dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, więc nie będę się martwił o tę jedną, która zbłądziła. Jeśli wróci, otworzę zagrodę i wpuszczę ją do środka, ale nie będę jej szukał”. Nie. (...) Pasterz przeliczył kilkakrotnie stado, a gdy upewnił się, że jednej owcy brakuje, nie pozostał obojętny. Pozostawił dziewięćdziesiąt dziewięć owiec bezpiecznie zamkniętych w zagrodzie i mimo ciemnej nocy, niebezpieczeństw czyhających na górskich ścieżkach i trudów poszukiwań nie spoczął dopóty, dopóki nie odnalazł zgubionej owcy. AN 25.2
A gdy ją znalazł, czy obszedł się z nią szorstko? Czy wezwał ją surowym tonem i nakazał jej iść za sobą? Czy postraszył ją i zbił, a może poganiał ją kijem, mszcząc się za gorycz, niewygody i troskę, jakie stały się jego udziałem z powodu niej? Nie. Oto pasterz wziął zmęczoną, wyczerpaną i przerażoną owcę na ramiona i (...) wrócił z nią do domu. W radosnej pieśni dał wyraz swojej wdzięczności, a niebiańskie chóry odpowiedziały na tę radosną pieśń pasterza. (...) Bowiem “większa będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się upamięta, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują upamiętania”. Jezus powiedział: “Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce, i moje mnie znają”. Jana 10,14. Jak ziemski pasterz zna swoje owce, tak największy Pasterz zna swoją trzodę rozsianą po całym świecie. (...) “Moimi owcami jesteście, owcami mojego pastwiska, a Ja jestem waszym Bogiem — mówi Wszechmocny Pan”. Ezechiela 34,31. — The Review and Herald, 23 sierpień 1892. AN 25.3
Bez względu na to, czy jesteśmy skromnymi czy wielkimi na tym świecie, czy w cieniu prześladowań, czy w blasku powodzenia, zawsze jesteśmy Jego owcami, trzodą Jego pastwiska i pozostajemy pod opieką największego Pasterza. — The Review and Herald, 23 sierpień 1892. AN 25.4