“Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował”. 1 Jana 2,6. AN 57.1
Nosimy imię chrześcijanie. Bądźmy mu wierni. Być chrześcijaninem znaczy być podobnym do Chrystusa. To znaczy iść za Chrystusem w samozaparciu, nieść wysoko Jego sztandar miłości, czcić Go przez niesamolubne słowa i czyny. W życiu prawdziwego chrześcijanina nie ma miejsca na własne ja — ono ma być uśmiercone. Nie było egoizmu w życiu Chrystusa na ziemi. Mając naszą naturę prowadził życie całkowicie poświęcone dobru innych. (...) Naśladowcy Chrystusa mają być czyści i szczerzy w słowach i czynach. W tym świecie — pełnym występku i zepsucia — chrześcijanie mają objawiać cechy Chrystusa. Wszystko, co czynią i mówią, ma być pozbawione egoizmu. (...) AN 57.2
Wielki apostoł pogan powiedział: “Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie”. Galacjan 2,20. Przez wiarę Paweł przyjął łaskę Chrystusa, a łaska ta zaspokoiła potrzeby jego duszy. Przez wiarę przyjął niebiański dar i p rzekazywał go ludziom pragnącym światła prawdy. Takiego doświadczenia potrzebujemy. (...) Módlcie się o taką wiarę. Starajcie się ją zdobyć. Wierzcie, że Bóg ją wam da. (...) AN 57.3
Uczcie się od Tego, który powiedział: “Jestem cichy i pokornego serca”. Mateusza 11,29. Uczcie się od Niego, a znajdziecie odpocznienie. Dzień po dniu będziecie zdobywać doświadczenie w sprawach Bożych, dzień po dniu będziecie uświadamiać sobie wielkość Jego zbawienia i chwałę jedności z Nim. Ciągle będziecie się uczyć, jak żyć na wzór Chrystusa i ciągle będziecie wzrastać w podobieństwie do Zbawiciela. AN 57.4
Jeśli umrzemy dla własnego ja, jeśli stale będziemy poszerzać nasze zrozumienie tego, kim Chrystus jest dla nas i kim my jesteśmy dla Niego, jeśli złączymy się ze sobą więzami chrześcijańskiej społeczności, Bóg będzie działał przez nas z potężną mocą. Wtedy będziemy uświęceni przez Ducha Świętego. Każdy dzień życia będzie dla nas cenny, gdyż będziemy dostrzegać możliwości wykorzystania powierzonych nam darów, by stać się błogosławieństwem dla innych. — The Review and Herald, 30 maj 1907. AN 57.5