“Po tym poznajemy, że w nim mieszkamy, a On w nas, że z Ducha swojego nam udzielił”. 1 Jana 4,13. WM 29.1
Choć nie widzimy Ducha Bożego, wiemy, że dzięki Jego działaniu ludzie niegdyś martwi w swych upadkach i grzechach, zostali przekonani i nawróceni. Bezmyślni i błądzący stali się rozważnymi. Zatwardziali grzesznicy okazali skruchę, a niewierzący uwierzyli. Hazardziści, pijacy i rozpustnicy stali się oszczędnymi, trzeźwymi i czystymi. Buntownicy i uparci stali się pokornymi i podobnymi do Chrystusa. Kiedy widzimy takie zmiany w charakterze, możemy być pewni, że nawracająca moc Boża przemienia człowieka. Nie widzimy Ducha Świętego, ale widzimy dowody Jego działania w postaci przemienionego charakteru tych, którzy niegdyś uparcie i zuchwale trwali w grzechu. Jak wiatr przewraca potężne drzewa, kładąc je pokotem, tak Duch Święty potrafi działać z mocą na ludzkie serca, a żaden śmiertelnik nie jest w stanie opisać tego Bożego działania. WM 29.2
Duch Święty w różnorodny sposób objawia się w życiu różnych ludzi. Pod Jego wpływem człowiek ze drżeniem odnosi się do Słowa Bożego. Rodzące się w nim przekonanie bywa tak głębokie, iż huragan uczuć szaleje w jego sercu, tak iż pada on na twarz wobec przekonującej mocy prawdy. Kiedy Pan przebacza skruszonemu grzesznikowi, jest on pełen uwielbienia dla Boga, pełen miłości Bożej, gorliwości i energii, a życiodajny Duch Święty działa w nim z całą mocą. Chrystus mieszka w nim jako źródło wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu. Odczuwa gorącą miłość tak głęboko, jak wcześniej rozpacz i cierpienie. Jego dusza staje się obfitym źródłem wypływającym z wielkiej głębiny, pełnym dziękczynienia i chwały, tak iż aniołowie stroją swe harfy na tony radości. Taki człowiek ma wiele do powiedzenia, choć to, co mówi, nie jest zwykłym, metodycznym wykładem. Staje się on jednym z odkupionych na mocy zasług Jezusa Chrystusa, a całą jego istotą wstrząsa dreszcz pod wpływem świadomości Bożego zbawienia. — The Review and Herald, 5 maj 1896. WM 29.3