“U tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne”. Dzieje Apostolskie 4,32. WM 335.1
W Biblii czytamy: “Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek”, a potem jest powiedziane, w jaki sposób zaspokajano potrzeby. Ci z wiernych, którzy mieli pieniądze i majątki, ofiarowywali je z radością, aby pomóc innym w ich krytycznym położeniu. Sprzedawali swoje domy lub gospodarstwa, pieniądze zaś składali u stóp apostołów. “I wydzielono każdemu, ile komu było potrzeba”. WM 335.2
Szczodrość wierzących była owocem zesłania Ducha Świętego. Nawróceni ludzie mieli jedno serce i jedną duszę. Mieli też jeden, wspólny cel — z powodzeniem pełnić powierzoną im misję, a w ich życiu nie było chciwości. Miłość do braci i do sprawy Bożej była większa aniżeli miłość do pieniędzy i majątku. Ich uczynki dowodziły, iż wyżej cenili dusze ludzkie niż ziemskie bogactwo. WM 335.3
Tak będzie zawsze, gdy Duch Boży zawładnie życiem człowieka. Wszyscy, których serca wypełnia miłość Chrystusa, pójdą za przykładem Tego, co ze względu na nas stał się ubogim, abyśmy my przez Jego ubóstwo stali się bogatymi. Wszystkie dary otrzymane z rąk Bożych, takie jak pieniądze, czas i wpływy cenić będą tylko jako środek wspierania ewangelii. Tak właśnie było we wczesnym Kościele. A gdy dzisiaj w Kościele będzie widać, iż jego członkowie, dzięki mocy Ducha, nie są przywiązani do spraw tego świata i pragną poświęcić się, by ich bliźni mogli usłyszeć dobrą nowinę, wtedy głoszone prawdy wywrą wielki wpływ na słuchaczy. — The Acts of the Apostles 70.71. WM 335.4