“Czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym”. 1 Koryntian 6,19-20. WM 42.1
Aby w budowli charakteru człowieka znalazły się odpowiednio mocne belki i wiązania, potrzeba działania mocy przewyższającej siły ludzkie. Bóg musi zamieszkać w świątyni duszy. “Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim”. 2 Koryntian 6,16. “Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was? Jeśli ktoś niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg, albowiem świątynia Boża jest święta, a wy nią jesteście”. 1 Koryntian 3,16-17. (...) WM 42.2
“Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu. Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu”. Efezjan 2,18-22. WM 42.3
Człowiek nie buduje się sam jako przybytek Ducha Świętego, ale jeśli nie będzie “współpracował” z wolą Bożą, Pan nie będzie mógł nic dla niego uczynić. Pan jest wielkim Mistrzem, a jednak życzy sobie, by człowiek z Nim współpracował. W przeciwnym razie zaprojektowana w niebie budowla nie będzie mogła być zbudowana. Wszelka moc pochodzi od Boga i tylko Jemu należy się chwała, ale mimo to na człowieku spoczywa poważna odpowiedzialność, bowiem Bóg nie uczyni dla niego nic bez jego współpracy z Nim. — The Review and Herald, 25 październik 1892. WM 42.4