“Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki”. Jana 14,16. WM 9.1
Chrystus kończył już swe ziemskie usługiwanie, gdy dał uczniom obietnicę Ducha. Stał w cieniu krzyża z pełnym zrozumieniem ciężaru winy, jaki miał spocząć na Nim, jako Zbawicielu świata. Zanim złożył siebie na ofiarę za grzech, pouczył swych uczniów o najistotniejszym i doskonałym darze, jakim miał obdarować swoich naśladowców — o darze udostępniającym nieograniczone źródła Jego łaski. “Ja prosić będę Ojca — rzekł — i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki — Ducha prawdy, którego świat przyjąć nie może, bo go nie widzi i nie zna; wy go znacie, bo przebywa wśród was i w was będzie”. Jana 14,16-17. Zbawiciel mówił tu o czasie, w którym Duch Święty miał przyjść jako Jego zastępca i wykonać potężne dzieło. Nagromadzonemu przez wieki złu miał stawić opór boską mocą Duch Święty. WM 9.2
Obietnica zesłania Ducha Świętego nie ogranicza się do żadnego czasu ani rasy. Chrystus oświadczył, że boski wpływ Jego Ducha będzie aż do końca udziałem Jego naśladowców. Począwszy zatem od dnia Zielonych Świąt aż do dzisiejszego czasu Pocieszyciel zsyłany jest wszystkim, którzy całkowicie oddają się Panu i służą Mu. Do wszystkich, którzy przyjęli Chrystusa jako swego osobistego Zbawiciela, Duch Święty przyszedł jako doradca, przewodnik i świadek, jako Ten, który uświęca. Im ściślej byli wierzący złączeni z Bogiem, tym wyraźniej i potężniej świadczyli o miłości swego Odkupiciela i Jego zbawiającej łasce. Ludzie, którzy w ciągu długich stuleci prześladowań i doświadczeń doznawali w wielkiej mierze obecności Ducha w swym życiu, byli dla świata znakiem i cudem. Oni to przed aniołami i ludźmi objawiali przekształcającą moc zbawczej miłości. — Działalność apostołów 30.31. WM 9.3