“Do mnie się zwróćcie, wszystkie krańce ziemi, abyście były zbawione, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego”. Izajasza 45,22. WM 60.1
Aby spełnić wymagania prawa, musimy wiarą uchwycić się sprawiedliwości Chrystusa i przyjąć ją jako naszą sprawiedliwość. Przez więź z Chrystusem i przyjęcie Jego sprawiedliwości przez wiarę możemy zostać przygotowani do posłuszeństwa Słowu Bożemu i współpracy z Chrystusem. Jeśli chcecie płynąć z prądem zła i nie współpracujecie z niebiańskimi posłańcami w powstrzymywaniu rozwoju przestępstwa w waszej rodzinie i zborze, by mogła zapanować wieczna sprawiedliwość, to nie macie wiary. WM 60.2
Wiara działa w miłości i oczyszcza duszę. Przez wiarę Duch Święty działa w sercu, tworząc wewnętrzną świętość. Jednak nie może się to stać, jeśli człowiek nie współpracuje z Chrystusem. Możemy zostać przygotowani do zamieszkania w niebie jedynie dzięki działaniu Ducha Świętego na serce, gdyż musimy posiadać sprawiedliwość Chrystusa jako nasze uwierzytelnienie, aby znaleźć akceptację u Ojca. Codziennie musimy być przekształcani pod wpływem Ducha Świętego, abyśmy mieli sprawiedliwość Chrystusa i byli uczestnikami boskiej natury. Dziełem Ducha Świętego jest oczyszczenie upodobań, uświęcenie serca i uszlachetnienie całego człowieka. WM 60.3
Patrzmy na Jezusa. “Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Jana 1,29. Nikt nie zostanie zmuszony do patrzenia na Chrystusa, ale wciąż słane jest gorące zaproszenie: “Patrz i żyj”. Patrząc na Chrystusa możemy zrozumieć, że Jego miłość nie ma sobie równych, zaś On zajął miejsce winowajcy i udzielił mu swojej nienagannej sprawiedliwości. WM 60.4
Kiedy grzesznik myśli o tym, że Zbawiciel oddał za niego życie na krzyżu, kiedy widzi Jego przebaczającą miłość, wówczas także w jego sercu rodzi się miłość. Zaczyna miłować Chrystusa, dlatego, że On wpierw go umiłował, a miłość jest wypełnieniem prawa. Skruszony człowiek uświadamia sobie, że “wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. Duch Boży działa w sercu wierzącego człowieka, uzdalniając go do rozwoju w posłuszeństwie, zdobywania nowych sił i wzrastania w łasce Jezusa Chrystusa. — The Review and Herald, 1 listopad 1892. WM 60.5