“Tak mówi Ten, który jest Wysoki i Wyniosły, który króluje wiecznie, a którego imię jest ‘Święty’: Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem, aby ożywić ducha pokornych i pokrzepić serca skruszonych”. Izajasza 57,15. WM 109.1
Wszyscy, którzy udadzą się do Słowa Bożego po wskazówki, z pokornym umysłem i gotowością uczenia się, aby poznać warunki zbawienia, właściwie zrozumieją treść Pisma Świętego. Jednak ci, co przystępują do badania Biblii w duchu, jakiego ona nie zaleca, wyniosą z tego studium ducha, który nie jest prawdziwym owocem Słowa Bożego. Pan nie będzie przemawiał do umysłów ludzi niedbałych. On nie marnuje swoich pouczeń dla kogoś, kto świadomie dopuszcza się profanacji spraw świętych i nie ma ich we czci. Tymczasem kusiciel szkoli każdego, kto poddaje się jego sugestiom, i jest gotów udaremnić wpływ świętego prawa Bożego. WM 109.2
Musimy ukorzyć swoje serca, aby szczerze i ze czcią badać Słowo Żywota, gdyż jedynie pokorny i skruszony umysł jest w stanie ujrzeć światło. Serce, umysł i dusza muszą być gotowe na przyjęcie światła. W głębi duszy musi panować spokój. Myśli muszą być poddane Jezusowi Chrystusowi. Chełpliwość i poczucie samowystarczalności musi zostać skarcone. WM 109.3
Pan przemawia do serca, które korzy się przed Nim. Na ołtarzu modlitwy, gdy przez wiarę przychodzimy do tronu łaski, otrzymujemy z ręki Boga niebiańską pochodnię, która oświeca nasze ciemności i przekonuje nas o naszych duchowych niedostatkach. Duch Święty objawia sprawy Boże tym, którzy gorliwie poszukują niebiańskiego skarbu. Jeśli poddajemy się Jego kierownictwu, On prowadzi nas ku pełnej światłości. Gdy oglądamy chwałę Chrystusa, zostajemy przemienieni na Jego podobieństwo. Mamy wówczas taką wiarę, która jest czynna w miłości i oczyszcza duszę. Nasze serca zostają odnowione, a my jesteśmy gotowi do tego, by być posłuszni Bogu we wszystkich sprawach. — The Review and Herald, 15 grudzień 1896. WM 109.4