“Mamy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby się okazało, że moc, która wszystko przewyższa, jest z Boga, a nie z nas”. 2 Koryntian 4,7. WM 111.1
Zadano pytanie: Jakiego rodzaju naczyniami posługuje się Duch Święty? Co powiedział Chrystus? “Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie”. Mateusza 11,28-30. Jakiego rodzaju naczynia nadają się do tego, by Mistrz je użył? Puste naczynia. Gdy usuniemy z duszy to, co skażone, będziemy gotowi do użytku. WM 111.2
Czy wyzbyliśmy się egoizmu? Czy pozwoliliśmy się wyleczyć z egoistycznych planów? Ach, gdybyśmy tak mniej zajmowali się sobą! Oby Pan oczyścił swój lud, nauczycieli i zbory. On ustalił zasady postępowania, od których nie wolno się nam uchylać. Jednak wciąż widzimy, że ludzie odstępują od słusznych zasad. Jak długo będzie się utrzymywał taki stan rzeczy? Jak Mistrz może posłużyć się w świętym celu naczyniami, które nie zostały oczyszczone z egoizmu i nie są przygotowane na działanie Ducha Świętego? WM 111.3
Pan wzywa swój lud, by objawiał Go światu. Czyżby świat miał zachowywać zasady uczciwości, skoro nawet Kościół ich nie szanuje? Czy za rzecz dopuszczalną należy uznać to, że naśladowcy Chrystusa przejawiają egoistyczne pragnienie dominacji? Czyż zasady kierujące ich życiem nie powinny być oparte na solidnym fundamencie — Jezusie Chrystusie? Jaki materiał umieścimy na tym fundamencie, aby w Kościele zniknął antagonizm i zapanowała jedność? Czy przyniesiemy doń drewno, siano i słomę? Czyż nie powinniśmy raczej przynosić cenniejszych materiałów — złota, srebra i drogich kamieni? Czy nie powinniśmy wyraźnie odróżniać plew od pszenicy? Czy nie powinniśmy uświadomić sobie, że musimy przyjąć do serca Ducha Świętego, aby zmieniał nas i kształtował? WM 111.4
Żyjemy w niebezpiecznym czasie. W bojaźni Bożej mówię, iż właściwe zrozumienie Pisma Świętego jest konieczne do poprawnego moralnie rozwoju naszych charakterów. Gdy Duch Święty działa na umysł i serce, gdy egoizm jest uśmiercony, prawda może prowadzić do ciągłego rozwoju. Gdy prawda kształtuje nasze charaktery, będzie się to wyraźnie objawiać. — The Review and Herald, 28 luty 1899. WM 111.5