“Gdy to zobaczyli z przeciwka uczniowie proroccy z Jerycha, rzekli: Duch Eliasza spoczął na Elizeuszu. Wyszli więc na jego spotkanie i pokłonili mu się aż do ziemi”. 2 Królewska 2,15. WM 146.1
Duch Święty przybywał do szkół prorockich, prowadząc myśli uczniów do zgodności z wolą Bożą. Szkoły te miały żywą więź z niebem, a radość i dziękczynienie miłujących serc znajdowały wyraz w pieśniach chwały, do których przyłączali się aniołowie. Jeśli nauczyciele otworzą serca, by przyjąć Ducha Świętego, będą przygotowani, by współpracować z Nim w Jego działaniu na rzecz uczniów. Gdy pozwoli się Mu działać, On dokona cudownej przemiany. Będzie działał na serca, usuwał egoizm, kształtował i oczyszczał charaktery oraz poddawał każdą myśl w posłuszeństwo Chrystusowi. (...) WM 146.2
Zamiast odpychany i usuwany ze świadomości, Duch Święty powinien być chętnie przyjmowany, a Jego obecność doceniona. Gdy nauczyciele uświęcają się przez posłuszeństwo Słowu, Duch Święty da im wgląd w niebiańskie sprawy. Gdy szukają Boga z pokorą i gorliwością, słowa, które niegdyś wypowiadali z lodowatą obojętnością, teraz będą płonąć w ich sercach. Prawda nie będzie przez nich głoszona w sposób obojętny, ale żarliwie. WM 146.3
Działanie Ducha Bożego nie zwalnia nas z obowiązku rozwijania naszych zdolności i talentów, ale uczy nas, jak wykorzystywać wszystkie nasze siły dla chwały Bożej. Ludzkie zdolności, pod szczególnym kierunkiem łaski Bożej, mogą być zużyte w jak najlepszy sposób. Niewiedza nie potęguje pokory ani uduchowienia żadnego naśladowcy Chrystusa. Prawdy Słowa Bożego mogą zostać w pełni docenione jedynie przez rozwiniętych intelektualnie chrześcijan. Chrystus jest wielbiony przez tych, którzy służą Mu rozumnie. Celem wychowywania jest uzdolnienie nas do zużytkowania danych nam przez Boga sił w taki sposób, byśmy należycie reprezentowali religię biblijną i przynosili chwałę Bogu. — North Pacific Union Gleaner, 26 maj 1909. WM 146.4