“Kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu”. Jana 4,14. WM 19.1
Cały plan zbawienia oparty jest na łaskawym darze, a więc także głoszenie ewangelii ma być obdarowywaniem kogoś. Ten sam duch ofiarności, dzięki któremu zbawienie zostało dokonane, ma przenikać serca wszystkich, którzy stali się uczestnikami niebiańskiego daru. Apostoł Piotr powiada: “Usługujcie drugim tym darem łaski, jaki każdy otrzymał, jako dobrzy szafarze rozlicznej łaski Bożej”. 1 Piotra 4,10. Wysyłając swoich uczniów w celu głoszenia dobrej nowiny, Jezus powiedział im: “Darmo wzięliście, darmo dawajcie”. Mateusza 10,8. W tych, którzy są jedno z Chrystusem, nie może być choćby śladu egoizmu czy ekskluzywizmu. Ten, kto pije żywą wodę, przekona się, że ta woda “stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu”. Duch Chrystusa będzie w nim jak źródło wypływające na pustyni, ożywiające wszystkich i sprawiające, że ci, którzy już mieli zginąć, chciwie piją wodę życia. WM 19.2
Ten sam duch miłości i ofiarności, który był w Chrystusie, pobudzał apostoła Pawła do licznych działań. Paweł mawiał: “Jestem dłużnikiem Greków i nie Greków, mądrych i niemądrych”. Rzymian 1,14. “Mnie, najmniejszemu ze wszystkich świętych, została okazana ta łaska, abym zwiastował poganom niezgłębione bogactwo Chrystusowe”. Efezjan 3,8. WM 19.3
Nasz Pan postanowił, że Jego Kościół będzie odzwierciedlał przed światem pełnię i pewność, jakie w Nim mamy. Stale czerpiemy z Bożej obfitości, a udzielając innym dóbr, które otrzymujemy od Boga, mamy być wobec świata reprezentantami miłości i dobroci Chrystusa. Gdy całe niebo ofiarnie pracuje, śląc posłańców do wszystkich zakątków ziemi, by pełnili oni dzieło odkupienia, Kościół Boga żywego ma także współpracować z Jezusem Chrystusem. Jesteśmy częściami Jego duchowego ciała. Sam Jezus, w swym nieskończonym miłosierdziu, działa na ludzkie serca, dokonując duchowej przemiany tak nadzwyczajnej, iż aniołowie patrzą na to ze zdumieniem i radością. — The Review and Herald, 24 grudzień 1908. WM 19.4