Sumum hefur fundist þeir vera undir helgri skyldu gagnvart börnum sínum. Þeir verða að gefa hverju þeirra hlut en finnst þeir vera ófærir um að afla fjár til að aðstoða í málefni Guðs. Þeir koma með þá afsökun að þeir hafi skyldur gagnvart börnum sínum. Þetta kann að vera rétt, en fyrsta skylda þeirra er gagnvart Guði . . . Látið engan sem heldur öðru fram komast að ykkur og fá ykkur til að ræna Guð. Látið ekki börn ykkar stela gjöfum ykkar af altari Guðs til eigin afnota. —1 T 220. RR 57.3