Á sama hátt og við erum stöðugt að veita blessunum Guðs viðtöku, eigum við stöðugt að vera að gefa. Þegar hinn himneski velgjörðarmaður hættir að veita okkur, getum við verið afsökuð; því þá höfum við ekkert að gefa. Guð hefur aldrei látið okkur vera án áþreifanlegra merkja um kærleika sinn, með því að hann gerði okkur gott. RR 12.3
Það er ekki fyrr en við óskum þess að hinn eilífi faðir hætti að veita okkur gjafir sínar, að við ættum að hrópa í óþolinmæði: “Er enginn endir á því að gefa”? Við ættum ekki aðeins að færa Guði tíund okkar trúverðuga, sem hann gerir eignartilkall til, heldur ættum við að færa framlag í fjárhirslu hans sem þakklætisfórn. Færum skapara okkar með glöðu hjarta frumgróða allra örlætisgjafa hans - bestu eignir okkar, bestu og helgustu þjónustu okkar. - R&H 9. febr. 1886. RR 12.4