Þegar freistingar um að láta eftir mér eigingjarnar skemmtanir koma, ætti ég þá ekki að segja: “Nei, ég mun ekki eyða neinum peningum í skemmtun fyrir sjálfan mig á meðan hús Guðs er undir veði eða undir skuldaþrýstingi?” RR 137.2
Ættum við ekki fyrst og fremst að hugsa til Krists? Ætti hann ekki að eiga tilkall til þessa virðingarog hollustutákns af okkur? . . . Byggingin sem við reistum til tilbeiðslu Guði mun ekki verða eftirskilin lömuð af skuld. Það myndi næstum líta út sem afneitun á trú okkar að láta slíkt viðgangast. - Bréf 52, 1897. RR 137.3