Ci, którzy pracują dla Chrystusa, mają być czyści, prawi i godni zaufania i mają być także czułego serca, współczujący i uprzejmi. Wzajemne stosunki tych, którzy są prawdziwie uprzejmi, otacza urok. Życzliwe słowa, miłe spojrzenia, uprzejme zachowanie się mają nieocenioną wartość. Nieuprzejmi chrześcijanie przez swoje lekceważenie innych okazują, że nie są w jedności z Chrystusem. Rzeczą niemożliwą jest być w jedności z Chrystusem, a mimo to być nieuprzejmym. WP3 211.1
Jakim Chrystus był w swoim życiu na tej ziemi, takim powinien być każdy chrześcijanin. On jest naszym wzorem, nie tylko w swojej niesplamionej czystości, ale w swojej cierpliwości, łagodności i ujmującym usposobieniu. Był twardy jak skała, jeśli dotyczyło to prawdy i obowiązku, lecz był niezmiennie życzliwy i uprzejmy. Jego życie było doskonałą ilustracją prawdziwej uprzejmości. Miał zawsze życzliwe spojrzenie i słowo pocieszenia dla potrzebujących i uciśnionych. WP3 211.2
Jego obecność wprowadzała czystszą atmosferę do domu, a jego życie było jak zaczyn działający wśród składników społeczeństwa. Niewinny i nieskalany, kroczył wśród bezmyślnych, niegrzecznych, nieuprzejmych; wśród niesprawiedliwych celników, nieprawych Samarytan, pogańskich żołnierzy, nieokrzesanych chłopów i mieszanego tłumu. Wypowiadał słowo współczucia tu i słowo tam, gdy widział ludzi znużonych i zmuszonych do niesienia ciężkich brzemion. Dzielił ich brzemiona i powtarzał im lekcje, których nauczył się z natury miłości, życzliwości, dobroci Boga. WP3 211.3
Dążył do tego, by natchnąć nadzieją najbardziej nieokrzesanych i nieobiecujących, przedstawiając im zapewnienie, że mogą stać się nienaganni i niewinni, zdobywając taki charakter, który sprawi, że okażą się jako dzieci Boże. WP3 211.4
W służbie niewierzącym — Chociaż był Żydem, Chrystus łączył się z Samarytanami, lekceważąc faryzejskie zwyczaje swojego narodu. W obliczu ich uprzedzeń przyjął gościnność tego wzgardzonego ludu. Spał pod ich dachami, jadł z nimi za ich stołami, spożywając pokarm przygotowywany i podawany ich rękami, nauczał na ich ulicach i traktował ich z najwyższą życzliwością i uprzejmością. WP3 211.5
Jezus siedział jako honorowy gość za stołem celników, przez swoje współczucie i towarzyską życzliwość ukazując, że uznaje godność człowieczeństwa, a ludzie pragnęli stać się godni jego zaufania. Na te spragnione dusze jego słowa spadały z błogosławioną, dającą życie mocą. Budziły się nowe impulsy, a możliwość nowego życia otwierała się dla tych wyrzutków społeczeństwa. WP3 212.1
Potężny argument na rzecz ewangelii — Miłość Chrystusa łagodzi serce i wygładza wszelkie grubiaństwo z usposobienia. Uczmy się od niego, jak łączyć wysokie poczucie czystości i prawości z pogodą usposobienia. Życzliwy, uprzejmy chrześcijanin jest najpotężniejszym argumentem na korzyść ewangelii, jaki może zostać przedstawiony. WP3 212.2
Zachowanie niektórych zdeklarowanych chrześcijan jest tak pozbawione życzliwości i uprzejmości, że źle mówi się o ich dobroci. Ich szczerość może być niewątpliwa, ich prawość może być niekwestionowana. Jednak szczerość i prawość nie zadośćuczynią brakowi życzliwości i uprzejmości. Tacy powinni uświadomić sobie, że plan odkupienia jest planem miłosierdzia, wprowadzonym w życie, aby zmiękczyć wszystko, co jest twarde i szorstkie w ludzkiej naturze. Potrzebują kultywować tę rzadką chrześcijańską uprzejmość, która czyni ludzi życzliwymi i delikatnymi wobec wszystkich. Chrześcijanin ma być zarówno sympatyczny, jak i wiemy, zarówno litościwy i uprzejmy, jak prawy i uczciwy. WP3 212.3
Ludzie świata uczą się być uprzejmi, by uczynić siebie tak możliwie najbardziej ujmującymi. Uczą się czynić swoją mowę i zachowanie takimi, by mieli największy wpływ na tych, z którymi obcują. Używają swojej wiedzy i zdolności tak umiejętnie jak to możliwe, aby osiągnąć swój cel. “Synowie tego świata są przebieglejsi w rodzaju swoim od synów światłości”. WP3 212.4
Gdy idziesz przez życie, spotkasz się z tymi, których los daleki jest od łatwego. Trud i ubóstwo, bez nadziei na lepsze rzeczy w przyszłości, czynią ich brzemię bardzo ciężkim. A gdy dodany zostaje ból i choroba, brzemię jest niemal większe, niż mogą unieść. Zgnębieni troskami i uciśnieni, nie wiedzą, gdzie zwrócić się po pomoc. Gdy spotykasz się z takimi, włóż całe swoje serce w dzieło pomocy im. Nie jest Bożym celem, aby jego dzieci zamknęły się dla siebie. Pamiętaj, że za nich tak samo jak za ciebie umarł Chrystus. W swoim postępowaniu z nimi bądź litościwy i uprzejmy. To otworzy ci drogę, by im pomóc, by zdobyć ich zaufanie, by natchnąć ich nadzieją i odwagą. WP3 212.5
Łaska Chrystusa zmienia całego człowieka — Apostoł napomina nas: “Za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty”. Łaska Chrystusa zmienia całego człowieka, czyniąc nieokrzesanego wytwornym, szorstkiego łagodnym, samolubnego hojnym. Kontroluje temperament i głos. Jej zewnętrzne działanie widoczne jest w grzeczności i czułym szacunku okazywanym przez brata wobec brata, w życzliwych, zachęcających słowach i niesamolubnych czynach. Anielska obecność zaznacza się w domu. Życie wydaje słodką woń, która jak święte kadzidło wstępuje do Boga. WP3 213.1
Miłość objawiana jest w życzliwości, łagodności, wyrozumiałości i cierpliwości. Wyraz twarzy jest odmieniony. Objawiany jest pokój nieba. Widoczna jest stała łagodność, coś więcej niż ludzka miłość. Człowieczeństwo staje się uczestnikiem boskości. Chrystus jest uczczony przez doskonałość charakteru. Gdy te zmiany są udoskonalone, aniołowie zrywają się w pełnej zachwytu pieśni, a Bóg i Chrystus radują się duszami ukształtowanymi na boskie podobieństwo. WP3 213.2
Miły ton i poprawny język — Powinniśmy przyzwyczajać się do mówienia miłym tonem; do używania czystego, poprawnego języka i słów, które są życzliwe i uprzejme. Życzliwe słowa są jak rosa i łagodny deszcz dla duszy. Pismo Święte mówi o Chrystusie, że łaska została wlana w jego usta, aby “umiał spracowanemu odpowiedzieć miłym słowem”. I Pan poleca nam: “Mowa wasza niech będzie zawsze uprzejma”, “by wyświadczała dobro słuchającym”. WP3 213.3
Niektórzy z tych, z którymi się zetkniesz, będą szorstcy i nieuprzejmi, lecz z tego powodu sam nie bądź mniej uprzejmy. Ten, kto pragnie zachować własny szacunek do siebie samego, musi być ostrożny, by u innych niepotrzebnie nie ranić szacunku do siebie samego. Zasada ta powinna być święcie przestrzegana wobec najbardziej tępych, najbardziej popełniających gafy. WP3 213.4
Nie wiesz, co Bóg zamierza zrobić z tymi najwyraźniej nieobiecującymi. W przeszłości przyjmował On osoby nie bardziej obiecujące czy atrakcyjne do wykonania dla niego wielkiego dzieła. Jego Duch, działający na serce, pobudzał każdą zdolność do energicznego działania. Pan widział w tych szorstkich, nieociosanych kamieniach cenny materiał, który zniesie próbę burzy i upału i nacisku. Bóg nie patrzy tak, jak patrzy człowiek. On nie sądzi z pozoru, lecz bada serce i sądzi sprawiedliwie. WP3 213.5
Bądźmy bezinteresowni, zawsze czujni, by pocieszać innych, by zmniejszać ich brzemiona przez czyny czułej życzliwości i uczynki niesamolubnej miłości. Te bezinteresowne uprzejmości, rozpoczynające się w domu i rozciągające się daleko poza domowy krąg, idą daleko, by złożyć się na sumę szczęścia życia, a ich zaniedbywanie stanowi niemały udział nędzy życia. — Manuscript 69, 1902. (Opublikowano w The Review and Herald, 20 sierpień 1959.) WP3 214.1