Þess vegna skulum vér gjöra öllum gott og einkum trúbrœðrum vorum eftir því sem vér höfum fœri á. Gal. 6, 10 DL 247.1
Kristur hefur í sérstöku tilliti lagt á söfnuð sinn þá skyldu að annast fátæka í söfnuðinum. Hann leyfir að fátækir séu í hverjum söfnuði. Þeir eru alltaf á meðal okkar og hann leggur á meðlimi safnaðarins þá persónulegu ábyrgð að annast um þá. Eins og meðlimir í góðri fjölskyldu annast um hver annan, hlúa að sjúkum, styðja veika, kenna fáfróðum og þjálfa reynslulausa, þannig á “fjölskylda trúarinnar” að annast um þá innan sinna vébanda sem eru fátækir og hjálparvana. 83MH. 201 DL 247.2
Það er skylda hvers safnaðar að annast vandlega um þá meðlimi sem eru fátækir og sjúkir. 84WM, 181 DL 247.3
Þegar fylgjendur Krists sýna vanrækslu og misbrestur verður á að uppfylla þarfir bróður eða systur sem ber ok fátæktar og kúgunar er það skráð í bækur himinsins eins og það væri sýnt Kristi í persónu barna hans. Hvílík reikningsskil mun Drottinn gjöra við marga, mjög marga, sem boða öðrum orð Krist en láta undir höfuð leggjast að sýna samúð og virðingu bróður í trúnni sem má sín minna og vegnar ekki eins vel og þeim sjálfum. 85WM, 210 DL 247.4
Sannur kristinn maður er sannur vinur fátækra. Hann kemur fram við kvíðafullan og ógæfusaman bróður eins og hann mundi fást við viðkvæma og fíngerða jurt. Guð vill að starfsmenn hans komi fram við sjúka og þjáða eins og boðberar kærleika hans og náðar. Hann lítur til okkar til að sjá hvernig við komum fram hvert við annað, hvort við erum Kristi lík í viðskiptum okkar við alla, háa eða lága, ríka eða fátæka, frjálsa eða ófrjálsa. 86WM. 168 DL 247.5
Það er engin spurning um fátæka meðal Guðs lýðs. Þeim á að hjálpa í hverju tilviki þegar það verður þeim til gagns. 876T. 269 DL 247.6