Heimurinn ferst og fýsn hans en sá sem gerir Guðs vilja varir að eilífu. 1. Jóh. 2, 17 DL 260.1
Jóhannes og hinir lærisveinarnir voru í skóla þar sem Kristur var kennarinn... Jóhannes mat mikils hverja lexíu og leitaðist stöðugt við að færa líf sitt til samræmis við hina guðlegu fyrirmynd. Lexíur Jesú þar sem hann setur fram að auðmýkt, lítillæti og kærleikur séu nauðsynleg til þess að vaxa í náð og verða hæfur fyrir verk hans voru Jóhannesi dýrmætastar... DL 260.2
Það má nema lærdómsríka lexíu af þeim mismun sem var á lunderni Jóhannesar og Júdasar. Jóhannes var lifandi dæmi um helgun. Á hinn bóginn hafði Júdas til að bera yfirskin guðhræðslunnar en lunderni hans var líkara lunderni Satans en Guðs. Hann sagðist vera lærisveinn Krists en í orðum sínum og athöfnum afneitaði hann honum. DL 260.3
Júdas hafði sömu dýrmaetu tækifærin sem Jóhannes til að læra um fyrirmyndina miklu og líkja eftir henni. Hann hlýddi á lexíur Krists og lunderni hans hefði getað ummyndast fyrir guðlega náð. En á sama tíma og Jóhannes var einlæglega að hamla gegn eigin ágöllum og leitast við að líkjast Kristi braut Júdas gegn betri vitund, lét eftir freistingunni og vandi sig á óheiðarleika sem varð til þess ad hann líktist Satan æ meir. DL 260.4
Þessir tveir lærisveinar eru fulltrúar hins kristna heims. Allir segjast vera fylgjendur Krists. En meðan annar hópurinn gengur í auðmýkt og lítillæti og lærir af Jesú sýnir hinn hópurinn það að þeir eru ekki gerendur orðsins heldur einungis heyrendur. Annar hópurinn helgast fyrir sannleikann. En hinn hópurinn veit ekkert um hinn ummyndandi kraft guðlegrar náðar. Annar hópurinn deyr daglega sjálfum sér og er að sigra synd. Hinn hópurinn lætur eftir eigin girndum og verður þjónar Satans. 22SL, 44 DL 260.5