Dawid i Saul są przedstawieni w tej historii jako ludzie o zupełnie przeciwstawnych charakterach. Postępowanie Dawida ujawnia fakt, że bojaźń Bożą uważał on za początek mądrości. Natomiast Saul został pozbawiony swoich sił, gdyż nie był posłuszny Bożym przykazaniom i nie uczynił ich regułą swego życia. Straszliwą rzeczą dla człowieka jest postawienie własnej woli — objawianej w specyficznych okolicznościach — przeciwko woli Bożej. Cały zaszczyt, jakiego człowiek może dostąpić zasiadając na królewskim tronie, jest mizerną zapłatą, w porównaniu do utraty przychylności Bożej na skutek popełnienia czynu nielojalnego wobec nieba. Nieposłuszeństwo wobec przykazań Bożych przyniesie w końcu tylko nieszczęście i hańbę. Bóg przydzielił każdemu człowiekowi zadanie tak samo realne, jak to, że ustanowił Saula królem Izraela, a praktyczna i ważna nauka, jaka stąd wypływa dla nas jest następująca: powierzone nam zadanie, powinniśmy wykonać w taki sposób, abyśmy kiedyś mogli spotkać się z zapisem naszego życia w radości a nie w smutku. — The Signs of the Times, 7 września 1888. BK 88.7