Mieszkańcy Keili, którzy powinni byli odwdzięczyć się Dawidowi za zainteresowanie i gorliwość w uwolnieniu ich z rąk Filistynów, z obawy przed Saulem, woleli go zdradzić, aniżeli cierpieć z powodu oblężenia. Natomiast mężowie miasta Zyf postąpili jeszcze gorzej, ponieważ zdradzili Dawida i wydali go w ręce jego wroga i to bynajmniej nie ze względu na lojalność wobec króla, ale z powodu własnej nienawiści do Dawida. To, że rzekomo uczynili to dla króla, było tylko pretekstem. Ich chęć uczestnictwa w pojmaniu Dawida opierała się na zakłamaniu. I to właśnie dla tych obłudnych zdrajców, Saul prosił Boga o błogosławieństwo. Chwalił ich diabelskiego ducha, skłaniającego ich do wydania niewinnego człowieka — mówiąc przy tym, że jest to z ich strony duch i akt prawości, bo wykazali się dowodem współczucia wobec niego. Widać było wyraźnie, że Dawid znalazł się w ogromnym niebezpieczeństwie, w jakim dotychczas jeszcze nie był. Zdając sobie sprawę z własnego położenia, zmienił miejsce pobytu i poszukiwał schronienia w górach między Maon, a Morzem Martwym. — The Signs of the Times, 12 października 1888. BK 92.2