Nabal nie zastanawiał się nad ilością wydawanych bogactw ku własnemu zadowoleniu i chwale, ale uważał za zbyt wielką ofiarę, przyznanie wynagrodzenia — którego nigdy nie powinien zaniedbać — tym, którzy byli murem ochronnym wobec jego trzód i stad. Nabal — niczym ów bogacz z przypowieści — miał tylko jedno w umyśle: używać łaskawych darów Boga dla zaspokojenia swych zwierzęcych żądz. W ogóle nie myślał o wdzięczności dla Dawcy. Nie był bogaty w Bogu, gdyż dla niego wieczny skarb nie miał uroku. Doczesny zbytek i doczesne bogactwa, to jedyne rzeczy, które absorbowały go w życiu. I to był właśnie jego bóg. — The Signs of the Times, 26 października 1888. BK 93.2