Wszyscy powinni studiować przypowieść o owieczce proroka opowiedzianej królowi Dawidowi przez proroka Natana. Wynikająca z niej światłość była bezpośrednio skierowana do znajdującego się w zupełnej ciemności króla w związku z oceną tego, co Dawid uczynił Uriaszowi. Gdy utwierdził się w pobłażliwości swego czynu, pomimo, że naruszył Prawo, została mu przedstawiona przypowieść o bogaczu, który zabiera biednemu jedyną owieczkę. Król, był tak bardzo pogrążony w grzechu, że nie dostrzegł, iż to właśnie on jest tym grzesznikiem. Wpadł w zastawione na siebie sidła i z wielkim oburzeniem ogłosił wyrok śmierci, gdyż jak mniemał, dotyczył on nie jego, lecz innego człowieka. Gdy przyjęto to za fakt i gdy już zostały poczynione przygotowania, wtedy Natan powiedział do króla: “Ty jesteś tym człowiekiem; bezwiednie sam się potępiłeś.” Dawid był zdruzgotany i nie był w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa w obronie swojego postępowania. BK 94.6
Było to najbardziej bolesne doświadczenie Dawida, ale jednocześnie dla niego zbawienne. Gdyby jednak w wyobraźni nie ujrzał obrazu, przedstawionego mu przez Natana, w którym tak wyraźnie rozpoznał siebie, odszedłby nie przekonany o swym obrzydliwym grzechu i byłby zgubiony. Świadomość własnej winy, była dla niego zbawienna. Zobaczył siebie w innym świetle, i to w takim, w jakim widział go Pan i tak długo, jak żył, żałował swego grzechu. — Letter 57, 1897. BK 95.1