Uwaga Eliasza została skierowana na Elizeusza, syna Safatowego, który wraz ze sługami orał ziemię dwunastoma zaprzęgami wołów. Był on jednocześnie wychowawcą, nadzorcą i pracownikiem. Elizeusz nie żył w zaludnionym mieście, gdyż jego ojciec był rolnikiem, dlatego przebywał z dala od miasta i dworskiego przepychu. Był wychowywany w prostych zwyczajach oraz w posłuszeństwie rodzicom i Bogu. W taki właśnie sposób — w ciszy i spokoju, został przygotowany do pełnienia prostej pracy na roli. Mimo, że z natury posiadał cichego i spokojnego ducha, to jednak jego charakter nie był zmienny. Cechowała go uczciwość, wierność oraz miłość i bojaźń do Boga. Posiadał także przywódcze cechy, ale jednocześnie wykazywał się łagodnością, potrzebną do służby. Był ćwiczony w małych rzeczach, aby mógł być wiernym we wszystkim, co czynił. Gdy Bóg wezwał go do ważniejszej pracy, zgodnej z Jego wskazówkami, był przygotowany na wsłuchiwanie się w Jego głos. BK 109.5
Sąsiedzi Elizeusza byli zamożnymi ludźmi, lecz on był świadomy tego, że aby uzyskać pełne wykształcenie, musi być pilnym pracownikiem we wszystkich czynnościach, które mają być wykonane. Z nie mniejszą uwagą od domowej służby, szanował polecenia swego ojca. Najpierw uczył się jak służyć, by potem wiedzieć jak dowodzić, pouczać i rozkazywać. BK 110.1
Elizeusz służył z zadowoleniem, wykonując wiernie to, co do niego należało. Dzień po dniu, dzięki praktycznemu posłuszeństwu i łasce Bożej, w której pokładał ufność, uzyskiwał stałość i siłę charakteru. W pracy czynił wszystko, co mieściło się w granicach jego sił, a współpracując z ojcem w sprawach domu, wykonywał jednocześnie służbę Bożą. Uczył się tym samym, jak współpracować z Bogiem. — The Youth's Instructor, 14 kwietnia 1898. BK 110.2