Bóg dal im 120 lat łaski i w tym czasie głosił im poselstwo przez Matuzalema, Noego i inne Swoje sługi. Gdyby usłuchali świadectwa tych wiernych świadków, pokutowali i powrócili do wierności Bogu, nie zostaliby zniszczeni. — The Review and Herald, 23 kwietnia 1901. BK 17.4
Przedpotopowemu światu Enoch głosił świadectwo z niezachwianym spokojem. — The Review and Herald, 1 listopada 1906. BK 17.5
Bóg zdecydował oczyścić świat przez potop; ale z łaski i miłości dał 120 letni okres czasu przedpotopowej próby. W tym czasie była budowana arka, a usilnie błagający i ostrzegający głos Noego, Matuzalema i wielu innych, był wyraźnie słyszany. Każde uderzenie młota przy budowie arki było ostrzegawczym poselstwem. — The Review and Herald, 19 września 1907. BK 17.6
Sto dwadzieścia lat głosił Noe przedpotopowemu światu ostrzegawcze poselstwo; jednak tylko mała garstka pokutowała. Niektórzy z cieśli, którzy pomagali przy budowie arki uwierzyli w to poselstwo; jednak oni umarli przed potopem. Inni, których pozyskał Noe, wrócili do dawnych swoich wierzeń. — Manuscript 65, 1906. BK 17.7
Wielu wierzących zachowało swoją wiarę i umierało jako zwycięzcy. — Manuscript 35, 1906. BK 17.8
[Cyt. Judy 14-15.] Kazanie Enocha i jego przeniesienie żywcem do nieba, były przekonywującym argumentem dla wszystkich żyjących w tym czasie. Był to argument, na który z całą mocą mogli się powoływać Noe i Matuzalem, by pokazać, że sprawiedliwy może zostać żywo przemieniony. — Manuscript 46, 1895. BK 17.9
Ci, którzy uwierzyli, gdy Noe rozpoczął budować arkę, utracili swą wiarę przez sprzymierzenie się z niewierzącymi, którzy rozbudzili w nich wszelką namiętność do rozrywek i wystawności. — The Review and Herald, 15 września 1904. BK 18.1
“A Syn Człowieczy na to się objawił, aby zniweczyć dzieła diabelskie.” Chrystus był zaangażowany w tej walce już w dniach Noego. To Jego głos przemawiał do mieszkańców starego świata przez poselstwa, ostrzeżenia, nagany i zaproszenia. To On dał ludziom sto dwudziestoletni czas próby, podczas którego mogli się nawrócić. Jednak oni wybrali zwiedzenie szatana i zginęli w wodach potopu. — The Review and Herald, 12 marca 1901. BK 18.2