[Cyt. Izajasza 58,1-3.] Opisany tutaj lud musi uświadomić sobie, że utracił łaskę Bożą. Jednak zamiast jej szukać w sposób wskazany przez Boga, zaczyna spierać się z Bogiem. Pyta, dlaczego Pan nie okazuje im szczególnego uznania za to, że tak długo uczestniczą w tak wielu obrzędach? Na ich narzekania, Pan Bóg odpowiada: “Oto w dniu waszego postu załatwiacie swoje sprawy i uciskacie wszystkich swoich robotników. Oto gdy pościcie, kłócicie się i spieracie, i bezlitośnie uderzacie pięścią. Nie pościcie tak, jak się pości, aby został wysłuchany wasz głos w wysokości.” Posty te były tylko zewnętrznym pokazem, czczym udawaniem i urągowiskiem pokory. Wyznawcy ci, chodzą w żałobie i lamentują, a nadal zatrzymują wszystkie swoje złe cechy charakteru. Ich serca nie są ukorzone, ani oczyszczone z duchowego zanieczyszczenia. Nie przyjmują łagodzącej kąpieli łaski Bożej. Brakuje im Ducha Świętego i słodyczy niebieskiego wpływu. Nie okazują skruchy, ani wiary, działających przez miłość i oczyszczających duszę. W postępowaniu są niesprawiedliwi i samolubni. Bezlitośnie uciskają swych bliźnich. Jednakże oskarżają Boga, że ich zaniedbuje w okazaniu im swej mocy i że za ich sprawiedliwość nie wywyższa ich ponad innych. [W odpowiedzi na to], Pan posyła im kategoryczne poselstwo, w którym wyraźnie pokazuje powód dla którego nie są nawiedzani Jego łaską. — Manuscript 48, 1900. BK 184.1