Patrz komentarz EGW do Marka 16,1-2. BK 266.1
Zanim ktokolwiek mógł dotrzeć do grobu, nastało ogromne trzęsienie ziemi. Ten najpotężniejszy anioł, zajmujący stanowisko, które przed upadkiem zajmował szatan, ubrany w niebiańską zbroję, otrzymał polecenie od Ojca rozpędzenia ciemności stojących mu w drodze. Oblicze jego było jak błyskawica, a jego szata biała jak śnieg. Skoro tylko jego noga dotknęła ziemi, zaczęła ona drżeć pod jego krokami. Rzymskiej straży, znużonej czuwaniem, gdy zaczęły się odgrywać owe wspaniałe sceny, dana była możliwość zniesienia tego widoku, ponieważ mieli świadczyć o zmartwychwstaniu Jezusa. Anioł zbliżył sie do grobu, odwalił kamień tak, jak byłby to mały kamyk i usiadł na nim. Niebiańskie światło otoczyło grób, a cały nieboskłon był oświecony od chwały tego anioła. Potem rozległ się głos: “Twój Ojciec Cię woła, wyjdź!” — Manuscript 115, 1897. BK 266.2