Jakiż ogromny smutek ogarniał Jezusa, gdy przyglądał się Żydom obierających fatalny los odnośnie swojego zbawienia. Jedynie On pojmował doniosłość odrzucenia, zdradzenia i potępienia Syna Bożego. Jego ostatnia nadzieja dla żydowskiego narodu minęła. Nic już nie mogło zapobiec ich losowi. Przedstawiciele ludu wyparli się Boga jako swojego Władcy. Nie upadłe światy, całe niebiańskie Uniwersum słyszało owe bluźniercze słowa: “Nie mamy króla, tylko cesarza.” Pan Bóg niebios przyjął do wiadomości ich wybór. Dał im czas do okazania skruchy, jednak oni nie chcieli [pokutować]. Czterdzieści lat później Jerozolima została zniszczona, a Rzym zapanował nad ludem. Nie mieli już Wyzwoliciela. Nie mieli króla, ale cesarza. Odtąd naród żydowski jako państwo, stał się odciętą gałęzią od winnego krzewu; byli martwą, suchą gałęzią, odrzuconą i przepędzaną z kraju do kraju po całym świecie, od pierwszego wieku po kolejne jako martwi w swoich przestępstwach i grzechach — pozbawieni Zbawiciela! — The Youth's Instructor, 1 lutego 1900. BK 312.7