Jak prawie w każdym ówczesnym zborze, byli tam pewni członkowie, którzy byli Żydami z urodzenia. To do tych nawróconych, żydowscy nauczyciele znajdowali łatwy dostęp i przez nich zyskali poparcie w zborach. Było rzeczą niemożliwą, aby naukę głoszoną przez Pawła obalić biblijnymi argumentami, dlatego żydowscy nauczyciele uciekali się do najbardziej niegodziwych środków, by sprzeciwić się jego wpływowi i osłabić jego autorytet. Twierdzili, że nie był on uczniem Jezusa i że nie otrzymał od Niego upoważnienia, mało tego, twierdzili, że ośmielał się nauczać przeciw naukom Piotra, Jakuba i innych apostołów. W ten sposób wyznawcy judaizmu zrażali wielu nawróconych chrześcijan do ich nauczycieli Ewangelii. A gdy już w tej kwestii osiągnęli sukces, nakłaniali ich, aby wrócili do przestrzegania zakonu ceremonialnego, jako niezbędnego środka do zbawienia. Wiara w Chrystusa i posłuszeństwo wobec Zakonu dziesięciu przykazań, było uważane za mniej ważne. Podziały, błędne nauki i zmysłowość szybko zdobywały grunt wśród wierzących w Galacji. BK 386.1
Paweł był wręcz oburzony, gdy widział zło, które szybkim tempie zagrażało zniszczeniem tych zborów. Dlatego natychmiast pisze do Galacjan, demaskując ich fałszywe teorie i z wielką surowością napomina tych, którzy odchodzą od wiary. — Sketches from the Life of Paul 188-189. BK 386.2