Το έργο που έκανε ο Παύλος για τις διάφορες Εκκλησίες μετά την αθώωσή του στη Ρώμη, δεν μπορούσε να διαφύγει την προσοχή των εχθρών του. Από την αρχή των διωγμών του Νέρωνα, οι Χριστιανοί αποτελούσαν παντού μία απαγορευμένη αίρεση. Ύστερα από λίγο, οι απειθούντες Ιουδαίοι συνέλαβαν την ιδέα να ενοχοποιήσουν τον Παύλο ως υποκινητή της πυρκαγιάς της Ρώμης. Ούτε πρός στιγμή πίστευε κανένας από αυτούς ότι ήταν ένοχος. Ήξεραν όμως ότι μία τέτοια κατηγορία, όση έλλειψη αληθοφάνειας και αν παρουσίαζε, θα σφράγιζε τη μοίρα του. Εξαιτίας τωνπροσπαθειών τους ο Παύλος συνελήφθηκε πάλι και σύρθηκε για τελευταία φορά στη φυλακή. ΠΑ 431.1
Στο δεύτερο αυτό ταξίδι του στη Ρώμη, αρκετοί από τους πρότερους συντρόφους του συνοδέυσαν τον Παύλο. Ήταν και άλλοι που ήθελαν πολύ να συμμεριστούν τα δεινά του, αλλά αυτός αρνήθηκε να τους αφήσει να διακινδυνεύσουν με αυτό τον τρόπο τη ζωή τους. Τη φορά αυτή είχε πολύ λιγότερες πιθανότητες σωτηρίας από ότι είχε στην προηγούμενη περιπέτεια του. Οι διωγμοί του Νέρωνα είχαν ελαττώσει αισθητά τον αριθμό των Χριστιανών στη Ρώμη. Χιλιάδες είχαν υποστεί μαρτυρικό θάνατο για την πίστη τους, πολλοί είχαν εγκαταλείψει την πόλη και αυτοί που απέμειναν ήταν βαθειά αποκαρδιωμένοι και τρομοκρατημένοι. ΠΑ 431.2
Φθάνοντας στη Ρώμη ο Παύλος τοποθετήθηκε σε μία σκοτεινή φυλακή όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Κατηγορούμενος ότι υποκίνησε ένα από τα φοβερότερα και χαμερπέστερα εγκλήματα εναντίον της πόλης και του έθνους, είχε γίνει το αντικείμενο παγκόσμιου αποτροπιασμού. ΠΑ 431.3
Οι λιγοστοί φίλοι που είχαν συμμερισθεί τα βάρη του αποστόλου, άρχισαν τώρα να τον εγκαταλείπουν, μερικοί αποστατώντας από την πίστη και άλλοι ταξιδεύοντας σε διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές. Ο Φύγελλος και ο Ερμογένης ήταν οι πρώτοι που τον απαρνήθηκαν. Κατόπιν ο Δημάς, εγκατέλειψε τον καταδιωκόμενο απόστολο. Ο Κρίσκος είχε σταλεί από τον Παύλο στις Εκκλησίες της Γαλατίας, ο Τίτος στη Δαλματία, ο Τυχικός στην Έφεσο. Γράφοντας στον Τιμόθεο για την πείρα αυτή, ο Παύλος είπε: «Ο Λουκάς είναι μόνος μετ’ εμού.» (ΕΓ Τιμ. 4:11.) Ποτέ άλλοτε ο απόστολος δεν χρειάζονταν τις υπηρεσίες των αδελφών του περισσότερο από τη φορά αυτή, εξαντλημένος όπως ήταν από τα γηρατειά, το μόχθο και τις ασθένειες καθώς και κλεισμένος στους υγρούς, σκοτεινούς υπόγειους θαλάμους της ρωμαϊκής φυλακής. Οι υπηρεσίες του Λουκά, του αγαπητού μαθητή και αφοσιωμένου φίλου, ήταν μεγάλη παρηγοριά για τον Παύλο και τον βοηθούσαν να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. ΠΑ 432.1
Στη δύσκολη αυτή εποχή την καρδιά του Παύλου χαροποιούσαν οι συχνές επισκέψεις του Ονησιφόρου. Ο πονόψυχος αυτός Εφέσιος έκανε ότι μπορούσε για να ελαφρώσει τα βάρη του φυλακισμένου αποστόλου. Ο αγαπημένος του δάσκαλος ήταν δέσμιος χάρη της αλήθειας, ενώ εκείνος ήταν ελεύθερος. Και δεν λογάριαζε καμία θυσία προκειμένου να κάνει τη μοίρα του Παύλου πιο υποφερτή. ΠΑ 432.2
Στο τελευταίο γράμμα της ζωής του ο απόστολος, μιλάει για τον πιστό εκείνο μαθητή με αυτά τα λόγια: «Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου, διότι πολλάκις με παρηγόρησε και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, αλλ’ ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε μετά σπουδής πολλής και με εύρεν είθε ο Κύριος να δώση εις αυτόν να εύρη έλεος παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα.» (Β’ Τιμ. 1:16 - 18.) ΠΑ 432.3
Η επιθυμία για αγάπη και συμπάθεια έχει φυτευτεί στην καρδιά από τον ίδιο το Θεό. Ο Χριστός την ώρα της αγωνίας Του στη Γεθσημανή, λαχταρούσε τη συμπόνια των μαθητών Του. Και ο Παύλος, αν και φαινομενικά αδιάφορος στις δοκιμασίες και στα βάσανα, διψούσε για συμπάθεια και συντροφιά. Η επίσκεψη του Ονησιφόρου, φανερώνει την πιστότητά του στον καιρό της μοναξιάς και της εγκατάλειψης. Επιπλέον, έφερε χαρά και παρηγοριά σε κάποιον που είχε καταναλώσει τη ζωή του στην υπηρεσία των άλλων. ΠΑ 432.4