(Βασίζεται στις Πράξεις κεφ. 8.) ΠΑ 88.1
Μετά το θάνατο του Στεφάνου ξεσηκώθηκε ένας τέτοιος άγριος διωγμός εναντίον των πιστών της Ιερουσαλήμ ώστε «πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και της Σαμαρείας.» «Ο δε Σαύλος εκακοποίει την εκκλησίαν, εμβαίνων εις πάσαν οικίαν και σύρων άνδρας και γυναίκας, παρέδιδεν εις φυλακήν.» Για το ζήλο του στο άγριο αυτό έργο, ο Σαύλος αργότερα αναφέρεται με τα ακόλουθα λόγια: «Εγώ μεν εστοχάσθην κατ’ εμαυτόν ότι έπρεπε να πράξω πολλά εναντία εις το όνομα Ιησού του Ναζωραίου. Το οποίον και έπραξα εν Ιεροσολύμοιςκαι πολλούς των αγίων εγώ κατέκλεισα εις φυλακάς . . . και εν πάσαις ταις συναγωγαίς πολλάκις τιμωρών αυτούς, ηνάγκαζον να βλασφημώσν και καθ’ υπερβολήν μαινόμενος εναντίον αυτών κατεδίωκον έως και εις τας έξω πόλεις.» Το ότι ο Στέφανος δεν ήταν ο μόνος που τιμωρήθηκε με θάνατο φαίνεται από τα ίδια τα λόγια του Σαύλου. «Και ότε εφονεύοντο, έδωκα ψήφον κατ’ αυτών.» (Πράξ. 26:9 - 11.) ΠΑ 88.2
Την επικίνδυνη αυτή εποχή, παρουσιάσθηκε ο Νικόδημος κάνοντας μία τολμηρή ομολογία της πίστης του στο σταυρωμένο Σωτήρα. Ο Νικόδημος αποτελούσε μέλος του Ιερατικού Συνεδρίου και μαζί με άλλους είχε και αυτός επηρεαστεί από τη διδαχή του Ιησού. Παρατηρώντας τα θαυμάσια έργα του Χριστού, είχε σχηματίσει τη σταθερή εντύπωση ότι Εκείνος ήταν πραγματικά ο Απεσταλμένος του Θεού. Ήταν όμως πολύ περήφανος ώστε να ομολογήσει φανερά τη συμπάθειά του για το Γαλιλαίο Δάσκαλο. Για αυτό το λόγο είχε ζητήσει μία μυστική συνέντευξη. Κατά τη συνέντευξη εκείνη ο Χριστός του είχε αναπτύξει το σχέδιο της σωτηρίας και τη δική Του αποστολή στον κόσμο. Αλλά ο Νικόδημος ήταν ακόμη διατακτικός. Είχε κρύψει την αλήθεια στην καρδιά του και για τρία χρόνια είχε παρουσιάσει ελάχιστους καρπούς. Παρόλο όμως που ο Νικόδημος δεν είχε φανερά ομολογήσει το Χριστό, στο Συνέδριο είχε επανειλημμένα εμποδίσει τα εξοντωτικά κατ’ Αυτού σχέδια των ιερέων. Και όταν τελικά ο Χριστός υψώθηκε στο σταυρό, τότε ο Νικόδημος θυμήθηκε τα λόγια που του είχε πει κατά τη νυκτερινή εκείνη συνέντευξη στο Όρος των Ελαιών: «Καθώς ο Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου.» (Ιωάν. 3:14,) και αναγνώρισε το Χριστό ως Λυτρωτή του κόσμου. ΠΑ 88.3
Μαζί με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο Νικόδημος είχε αναλάβει τα έξοδα του ενταφιασμού του Ιησού. Οι μαθητές φοβήθηκαν να παρουσιαστούν φανερά σαν οπαδοί του Χριστού. Ο Νικόδημος όμως και ο Ιωσήφ έσπευσαν με θάρρος στο πλευρό τους. Η βοήθεια των πλουσίων και εντίμων αυτών ανδρών ήταν εξαιρετικά χρήσιμη κατά τη σκοτεινή εκείνη ώρα. ΠΑ 89.1
Κατόρθωσαν να κάνουν για το νεκρό Κύριό τους αυτό που οι φτωχοί μαθητές ήταν αδύνατο να κάνουν. Τα πλούτη και η επιρροή που είχαν τους είχαν προστατεύσει σε μεγάλο βαθμό από την κακία των ιερέων και των αρχόντων. ΠΑ 89.2
Και τώρα που οι Εβραίοι προσπαθούσαν να εξοντώσουν τη νηπιακή εκκλησία, ο Νικόδημος έσπευσε να την υποστηρίξει. Χωρίς πια καθόλου ενδοιασμούς και αμφισβητήσεις, υποστήριξε την πίστη των αποστόλων και χρησιμοποίησε τα πλούτη του για να βοηθήσει στη συντήρηση της Ιερουσαλημικής Εκκλησίας και στη διάδοση του ευαγγελικού έργου. Όσοι τον είχαν σεβασθεί στο παρελθόν, τώρα τον ειρωνεύονταν και τον καταδίωκαν. Μπορεί να είχε πτωχεύσει στα αγαθά αυτούτου κόσμου,αλλάδεν άφησε όμως να κλονισθεί η πίστη του. ΠΑ 89.3
Ο διωγμός που ξέσπασε στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί μία μεγάλη ώθηση στο έργο του Ευαγγελίου. Το κήρυγμα του λόγου γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε αυτό το μέρος. Έτσι, υπήρχε κίνδυνος οι μαθητές να μείνουν εκεί για πολύν καιρό παραβλέποντας την εντολή του Κυρίου να πηγαίνουν σε όλο τον κόσμο. Λησμονώντας ότι η δύναμη για την απόκρουση του κακού αποκτάται με τη δραστήρια υπηρεσία, άρχισαν να σκέπτονται ότι δεν είχαν να κάνουν άλλο σπουδαιότερο έργο από τηνπροστασία τηςΕκκλησίας της Ιερουσαλήμ από τις εχθρικές επιθέσεις. Αντί να διδάξουν τους καινούργιους προσήλυτους το Ευαγγέλιο σε όσους δεν το είχαν ακόμη ακού-σει, διέτρεχαν τον κίνδυνο να ακολουθήσουν μία πορεία που θα τους ικανοποιούσε όλους,μένοντας σε ότι είχαν μέχρι τότε κατορθώσει. Προκειμένου να σκορπίσει τους αντιπροσώπους Του έξω από τη χώρα και να εργασθούν για τους άλλους, ο Θεός επέτρεψε να τους βρει ο διωγμός. Διωγμένοι από τα Ιεροσόλυμα, οι πιστοί «διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» ΠΑ 89.4
Ανάμεσα σε αυτούς στους οποίους ο Χριστός είχε δώσει την εντολή, «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη,» (Ματθ. 28:19), ήταν πολλοί προερχόμενοι από τις κατώτερες στράτες της ζωής, άνδρες και γυναίκες που είχαν μάθει να αγαπούν τον Κύριό τους και ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά της αφίλαυτης υπηρεσίας Του. Στους ταπεινούς αυτούς μαθητές, όπως και στους μαθητές που είχαν ζήσει μαζί με το Χριστό κατά την επίγεια διακονία Του, είχε δοθεί ένα πολύτιμο κληροδότημα. Αυτοί έπρεπε να φέρουν στον κόσμο την αγαθή εξαγγελία της σωτηρίας μέσω του Χριστού. ΠΑ 90.1
Όταν σκορπίσθηκαν με το διωγμό, πήγαιναν παντού γεμάτοι ιεραποστολικό ζήλο. Αναγνώριζαν την ευθύνη της αποστολής τους. Ήξεραν ότι στα χέρια τους κρατούσαν το ψωμί της ζωής για ένα πεινασμένο κόσμο και παρακινήθηκαν από την αγάπη του Χριστού να μεταδώσουν το ψωμί αυτό σε όλους όσους το χρειάζονταν. Ο Κύριος εργάζονταν χρησιμοποιώντας τους. Οπουδήποτε πήγαιναν, οι άρρωστοι θεραπεύονταν και οι φτωχοί ευαγγελίζονταν. ΠΑ 90.2
Ο Φίλιππος, ένας από τους επτά διακόνους ήταν μεταξύ εκείνων που είχαν διωχθεί από τα Ιεροσόλυμα. Αυτός «καταβάς εις την πόλιν της Σαμαρείας, εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν. Και οι όχλοι προσείχον ομοθυμαδον εις τα λεγόμενα υπό του Φιλίππου, ακούοντες και βλέποντες τα θαύματα τα οποία έκαμνε. Διότι εκ πολλών εχόντων πνεύματα ακάθαρτα, εξήρχοντο αυτά και πολλοί παραλυτικοί και χωλοί εθεραπεύθησαν. Και έγεινε χαρά μεγάλη εν εκείνη τη πόλει.» ΠΑ 90.3
Το μήνυμα του Χριστού προς τη Σαμαρείτισσα, με την οποία είχε συζητήσει στο πηγάδι του Ιακώβ, έφερε καρπούς. Αφού άκουσε τα λόγια Του, η γυναίκα είχε πάει στους συγχωριανούς της λέγοντάς: «Έλθετε να ίδητε άνθρωπον όστις μοι είπε πάντα όσα έπραξα μήπως ούτος είναι ο Χριστός;» ΠΑ 91.1
Εκείνοι πήγαν μαζί της, άκουσαν τον Ιησού και πίστεψαν σ’ Αυτόν. Ανυπομονώντας να ακούσουν περισσότερα, Τον παρακάλεσαν να μείνει κοντά τους. Έμεινε δύο ημέρες μαζί τους, «και πολύ πλειότεροι επίστευσαν δια τον λόγον Αυτού.» (Ιωάν. 4:29, 41.) ΠΑ 91.2
Όταν λοιπόν οι μαθητές Του διώχθηκαν από τα Ιεροσόλυμα, μερικοί βρήκαν στη Σαμάρεια ασφαλές καταφύγιο. Οι Σαμαρείτες δέχθηκαν τους αγγελιοφόρους του Ευαγγελίου.Οι Ιουδαίοι προσήλυτοι συγκέντρωσαν μία πολύτιμη συγκομιδή ψυχών, μεταξύεκείνων οι οποίοι στο παρελθόν ήταν οι πιο άσπονδοι εχθροί τους. ΠΑ 91.3
Το έργο του Φιλίππου στη Σαμάρεια στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Παίρνοντας έτσι αυτός θάρρος,έστειλε μήνυμαστα Ιεροσόλυμα ζητώντας βοήθεια. Τότε οιαπόστολοι μπόρεσαν να καταλάβουν καλύτερα τησημασία των λόγων του Χριστού: «Θέλετε είσθαι εις Εμέμάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία καιΣαμαρεία και έως εσχάτου της γής.» (Πράξ. 1:8.) ΠΑ 91.4
Ενώ ο Φίλιππος ήταν ακόμη στη Σαμάρεια, καθοδηγήθηκε από έναν ουράνιο απεσταλμένο που του είπε: ΠΑ 91.5
« Υπαγε πρός μεσημβρίαν, εις την οδόν την καταβαίνουσαν από Ιερουσαλήμ εις Γάζαν . . . και σηκωθείς υπήγε.» Δεν αμφέβαλε για την κλήση, ούτε και δίστασε να υπακούσει. Επειδή είχε ήδη μάθει να συμμορφώνεται με το θέλημα του Θεού. ΠΑ 91.6
«Και ιδού, άνθρωπος Αιθίοψ, ευνούχος, άρχων της Κανδάκης, της βασιλίσσης των Αιθιόπων, όστις ήτο επί πάντων των θησαυρών αυτής ούτος είχεν ελθεί δια να προσκυνήση εις Ιερουσαλήμ. Και υπέστρεφε, και καθήμενος επί της αμάξης αυτού, ανεγίνωσκε τον προφήτην Ησαίαν.» Ο Αιθίοπας αυτός ήταν άνθρωπος επίσημος και με μεγάλη επιρροή. Ο Θεός ήξερε ότι αν ασπάζονταν το Χριστιανισμό, θα μετέδιδε και στους άλλους το φώς που θα δέχονταν και θα ασκούσε σημαντική επιρροή προς όφελος του Ευαγγελίου. Άγγελοι του Θεού συνόδευαν αυτόν τον αναζητητή του φωτός και έτσι ο Σωτήρας τον προσέλκυσε. Με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, ο Κύριος τον έφερε σε επαφή με κάποιον που θα τον οδηγούσε στο φώς. ΠΑ 91.7
Ο Φίλιππος καθοδηγήθηκε να πάει στον Αιθίοπα για να του εξηγήσει την προφητεία που διάβαζε. «Πλησίασον,» είπε το Πνεύμα, «και προσκολλήθητι εις την άμαξαν ταύτην.» Όταν ο Φίλιππος πλησίασε, ρώτησε τον ευνούχο: «Άραγε γινώσκεις α αναγινώσκεις; Ο δε είπε, Και πως ήθελον δυνηθή εάν δεν με οδηγήση τις; Και παρεκάλεσε τον Φίλιππον να αναβή και να καθίση μετ’ αυτού.» Το κείμενο των Γραφώνπου διάβαζε ήταν από την αναφερόμενη στο Χριστό προφητεία του Ησαΐα: «Εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος Αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα Αυτού. Εν τη ταπεινώσει Αυτού αφηρέθη η κρίσις Αυτού την δε γενεάν Αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι σηκώνεται από της γής η ζωή Αυτού.» ΠΑ 92.1
«Περί τίνος λέγει τούτο ο προφήτης;» ρώτησε ο ευνούχος, «περί εαυτού, ή περί άλλου τινός;» Τότε ο Φίλιππος του εξέθεσε τη μεγάλη αλήθεια της απολύτρωσης. Αρχίζοντας από την ίδια εκείνη γραφική περικοπή, «ευηγγελίσατο εις Αυτόν τον Ιησούν.» ΠΑ 92.2
Καθώς άκουγε την ερμηνεία των Γραφών, η καρδιά του ανθρώπου πάλλονταν από χαρά. Και μόλις ο μαθητής τελείωσε, ήταν έτοιμος να δεχθεί το φώς που του είχε αποκαλυφτεί. Δεν θεώρησε την κοινωνική του θέση σαν δικαιολογία για να αρνηθεί το Ευαγγέλιο. «Και καθώς εξηκολούθουν την οδόν, ήλθον εις τι ύδωρ και λέγει ο ευνούχος, Ιδού ύδωρ: τι με εμποδίζει να βαπτισθώ; Και ο Φίλιππος είπεν, Εάν πιστεύης εξ όλης της καρδίας, δύνασαι. Και αποκριθείς είπε, Πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού. Και προσέταξε να σταθή η άμαξα και κατέβησαν αμφότεροι εις το ύδωρ, ο Φίλιππος και ο ευνούχος και εβάπτισεν αυτόν.» ΠΑ 92.3
«Ότε δε ανέβησαν εκ του ύδατος, Πνεύμα Κυρίου ήρπασε τον Φίλιππον και δεν είδεν αυτόν πλέον ο ευνούχος, αλλ’ επορεύετο την οδόν αυτού χαίρων. Ο δε Φίλιππος ευρέθη εις Άζωτον, και διερχόμενος εκήρυττεν εις πάσας τας πόλεις, εωσού ήλθεν εις Καισάρειαν.» ΠΑ 93.1
Ο Αιθίοπας αυτός αντιπροσωπεύει μία μεγάλη τάξη ανθρώπων οι οποίοι χρειάζονται να διδαχτούν από ιεραποστόλους σαν το Φίλιππο. Ανθρώπουςδηλαδήπου ακούν τη φωνή του Θεού και πηγαίνουν οπουδήποτε τους στέλνει. Υπάρχουν πολλοί που μελετούν τις Γραφές, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν την πραγματική τους σημασία. Σε όλα τα μέρη του κόσμου άνδρες και γυναίκες ατενίζουν με λαχτάρα στον Ουρανό. Δάκρυα, προσευχές και απορίες προέρχονται από ψυχές που επιθυμούν να λάβουν το φώς, τη χάρη και το Άγιο Πνεύμα. Πολλοί βρίσκονται στα πρόθυρα της βασιλείας και το μόνο που περιμένουν είναι να συναχτούν μέσα σ’ αυτή. ΠΑ 93.2
Ένας άγγελος οδήγησε το Φίλιππο σε κάποιον που αναζητούσε το φώς και που ήταν έτοιμος να δεχθεί το Ευαγγέλιο. Άγγελοι θα καθοδηγήσουν και σήμερα τα βήματα των εργατών οι οποίοι επιτρέπουν στο Άγιο Πνεύμα να καθαγιάσει τη γλώσσα τους και να εξαγνίσει τις καρδιές τους. Ο άγγελος που είχε σταλεί στο Φίλιππο μπορούσε ο ίδιος να κάνει το έργο για τον Αιθίοπα. Ο Θεός όμως δεν εργάζεται μ’ αυτό τον τρόπο. Το σχέδιό Του είναι οι άνθρωποι να εργάζονται για τους συνανθρώπους τους. ΠΑ 93.3
Την ευθύνη που είχε ανατεθεί στους πρώτους μαθητές την έχουν συμμερισθεί οι πιστοί όλων των εποχών. Ο καθένας που δέχεται το Ευαγγέλιο δέχεται μία πολύτιμη αλήθεια για να τη μεταδώσει στον κόσμο. Τα πιστά τέκνα του Θεού υπήρξαν πάντοτε δραστήριοι ιεραπόστολοι, αφιερώνοντας τα μέσα που διαθέτουν για τη δόξα του ονόματος Του. Χρησιμοποίησαν με σύνεση τα ταλέντα τους στην υπηρεσία Του. ΠΑ 93.4
Ο αφίλαυτος τρόπος εργασίας των Χριστιανών του παρελθόντος πρέπει να μας χρησιμεύσει για παράδειγμα και έμπνευση. Τα μέλη της Εκκλησίας του Θεού πρέπει να είναι ζηλωτές καλών έργων, χωρισμένοι από την κοσμική φιλοδοξία, βαδίζοντας στα ίχνη Εκείνου ο οποίος πήγαινε παντού κάνοντας το καλό. Με καρδιές γεμάτες συμπάθεια και ευσπλαχνία πρέπει να εξυπηρετούν εκείνους που χρειάζονται βοήθεια, φέροντας στους αμαρτωλούς την επίγνωση της αγάπης του Σωτήρα. Το έργο αυτό απαιτεί κοπιαστικές προσπάθειες, αμείβεται όμως πλουσιοπάροχα. Όσοι καταπιάνονται με ειλικρινείς προθέσεις, θαδουν ψυχές να κερδίζονται από το Σωτήρα επειδή η επιρροή που συνοδεύει την εφαρμογή της θεϊκής εντολής είναι ακαταμάχητη. ΠΑ 94.1
Η ευθύνη της εφαρμογής της εντολής αυτής δεν βαρύνει μόνο τον ιεροκήρυκα. Καθένας που έχει δεχτεί το Χριστό καλείται να εργαστεί για τη σωτηρία των συναν-θρώπων του. «Το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ και όστις ακούει ας είπη, Ελθέ.» (Αποκ. 22:17.) Ολόκληρη η Εκκλησία έχει την υποχρέωση να μεταδώσει την πρόσκληση αυτή. Ο καθένας που έχει ακούσει την πρόσκληση οφείλει να αντιλαλήσει το μήνυμα «Ελθέ» από τα βουνά μέχρι τις κοιλάδες. ΠΑ 94.2
Αποτελεί μοιραίο λάθος να νομίζει κανείς ότι το έργο της σωτηρίας των ψυχών εξαρτάται μόνο από τους ιερωμένους. Ο απλοϊκός, καθιερωμένος πιστός, στον οποίο ο Κύριος του αμπελιού τοποθετεί το βάρος της σωτηρίας των ψυχών, πρέπει να ενθαρρύνεται από άτομα που ο Θεός έχει δώσει βαρύτερες ευθύνες. Όσοι έχουν ηγετικές θέσεις μέσα στην Εκκλησία του Κυρίου οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι η εντολή του Σωτήρα απευθύνεται σε όλους γενικά που πιστεύουν στο όνομά Του. Πολλούς θα στείλει στο αμπέλι Του ο Θεός χωρίς να έχουν επίσημα καθιερωθεί στο έργο του Ευαγγελίου με τη χειροτονία. ΠΑ 94.3
Εκατοντάδες χιλιάδες μάλιστα, που έχουν ακούσει το άγγελμα της σωτηρίας εξακολουθούν να παραμένουν αργοί στην αγορά, ενώ θα μπορούσαν να αναλάβουν ενεργή υπηρεσία σε κάποιον τομέα. Σε αυτούς απευθυνόμενος ο Χριστός λέγει: «Διατί ίστασθε εδώ όλην την ημέραν αργοί;» Και προσθέτει: «Υπάγετε και σεις εις τον αμπελώνα.» (Ματθ. 20:6, 7.) Πως γίνεται λοιπόν να μη ανταποκρίνονται πολύ περισσότεροι στην κλήση αυτή; Νομίζουν μήπως ότι εξαιρούνται επειδή δεν στέκουν επάνω στον άμβωνα; Αυτοί όμως πρέπει να καταλάβουν ότι ένα μεγάλο έργο πρόκειται να εκτελεσθεί μακριά από τον άμβωνα, μακριά από χιλιάδες καθιερωμένα λαϊκά μέλη. ΠΑ 94.4
Πολύν καιρό περίμενε ο Θεός να καταληφθεί ολόκληρη η Εκκλησία από το Πνεύμα της υπηρεσίας, ώστε καθένας να εργάζεται γι’ Αυτόν σύμφωνα με την ικανότητά του. Όταν τα μέλη της Εκκλησίας του Θεού εκτελούν το καθορισμένο έργο τους σε όποιο μέρος υπάρχει ανάγκηείτεμέσα είτε έξω από την πατρίδαεκπληρώνουν την εντολή του Ευαγγελίου. Τότε ολόκληρος ο κόσμος σύντομα θα προειδοποιηθεί και ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει σ’ αυτή τη Γή με δύναμη και με μεγάλη δόξα. «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη πρός μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14.) ΠΑ 95.1