“Wysławiajcie Pana, albowiem jest dobry,
Albowiem na wieki miłosierdzie jego.
Niech o tym powiedzą ci, których odkupił Pan,
Jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej,
A zgromadził ich z ziemi, od wschodu i od zachodu,
Od północy i od morza.
Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej,
Miasta dla mieszkania nie znajdując.
Byli głodnymi i pragnącymi,
Aż w nich omdlewała dusza ich.
A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem,
Z ucisku ich wyrywał ich.
I prowadził ich drogą prostą,
Aby przyszli do miasta, w którym mieszkali.
Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego,
A dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi;
Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami.
Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci,
Ściśnieni będąc nędzą i żelazem, przeto,
Że byli odpornymi wyrokom Bożym,
A radą Najwyższego pogardzali,
Dlatego poniżył biedą serce ich,
Upadli, a nie był, kto by ratował.
A gdy wołali do Pana w utrapieniu swoim,
Z ucisków ich wybawiał ich.
Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci,
A związki ich potargał.
Niechajże wysławiają przed Panem
Miłosierdzia jego,
a dziwne sprawy jego
Przed synami ludzkimi.
Przeto, że kruszy bramy miedziane,
A zawory żelazne rąbie.
Obraca rzeki w pustynie,
A potoki wód w suszę;
Ziemię urodzajną obraca w niepłodną
Dla złości tych, którzy w niej mieszkają.
Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód.
I osadza w nich głodnych,
Aby zakładali miasta ku mieszkaniu;
Którzy posiewają pola, a sadzą winnice,
I zgromadzają sobie pożytek z urodzaju.
Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają,
A dobytki ich nie umniejsza.
Ale podczas umniejszeni i poniżeni
Bywają okrucieństwem, nędzą i utrapieniem;
Gdy wylewa wzgardę na książąt,
Dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej.
Onci nędznego z utrapienia podnosi,
I rozmnaża rodzinę jego jako trzodę.
To widząc uprzejmie rozweselą się,
A wszelka nieprawość zatka usta swe.
Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał,
I wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?” Psalmów 107. S8 111.2